Έξοδος από την κρίση, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Έξοδος από την κρίση, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
  

Έξοδος από την κρίση

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

από την εφημερίδα «Μακεδονία», 16/10/2011

Είπα στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ ξανά με το θέμα της οικονομικής κρίσης. Επειδή όμως η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς και τα δικαιολογημένα παράπονα θεριεύουν, θέλησα να μην τηρήσω τον λόγο μου. Δεν θα μεταφέρω γνωστά πικρά γεγονότα, ούτε θα γίνω εκτιμητής τους. Καθημερινά αναθεωρούνται πρόσφατες αποφάσεις, μεγαλώνουν τα προβλήματα και μεγαλώνει η κρίση. Άφωτα αδιέξοδα, τραγικά δράματα, εικόνες θλίψης, ντροπής και κατάντιας. Ανησυχία, αγωνία, χρεοκοπία, ανεργία, αβεβαιότητα και καχυποψία επικρατούν. Πρόκειται οπωσδήποτε για ελεεινό και αξιοδάκρυτο κατάντημα.

Ξαναχρειάζεται να ειπωθεί το σύνθημα περί αλλαγής δυνατά. Είναι μια ευκαιρία τώρα, που διαφορετικά δεν θα δινόταν, να ομολογήσουμε την ήττα μας, την αδυναμία, την αμαρτία μας. Με γενναιότητα να οδηγηθούμε στην απαραίτητη μετάνοια. Τώρα αμέσως, δεν υπάρχει χρόνος για απώλεια. Να παραδεχθούμε τους παρασυρμούς μας, ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος, δεν θέσαμε υψηλούς στόχους, συμφωνήσαμε με την αδικία. Δυστυχώς η αναλήθεια, η αδιαφάνεια, η ανεντιμότητα, η αδιαφορία, η ασέβεια έλαβαν κυρίαρχη θέση στη ζωή μας. Είναι καιρός να σκύψουμε καλά μέσα μας, να παρατηρήσουμε αυστηρά τον εαυτό μας, να μεταποιήσουμε τα πάθη μας. Είναι ύστατη ώρα, δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβολές και καθυστερήσεις. Είμεθα υπεύθυνοι για τους εαυτούς μας. Ας αφήσουμε τώρα τους άλλους, ας δούμε πιο προσεκτικά τους όχι και τόσο γνωστούς εαυτούς μας.

Ένας μεγάλος ιατρός και άγιος, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Ένας μεγάλος ιατρός και άγιος, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
  

Ένας μεγάλος ιατρός και άγιος

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Από την εφημερίδα «Μακεδονία», 23/10/2011/

Η Ελληνική Χειρουργική Εταιρεία πρόσφατα ανακήρυξε προστάτη της τον Άγιο Λουκά, αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως της Κριμαίας. Η κίνηση αυτή φανερώνει την πίστη των ιατρών επιστημόνων αλλά και την ομολογία τους. Ο Άγιος Λουκάς υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα, ένας κορυφαίος επιστήμονας, με πλούσια έρευνα, σημαντικές και πρωτότυπες αποκαλύψεις, ήταν ο πρώτος που έκανε μεταμόσχευση οργάνων σε άνθρωπο, έσκυψε με συγκίνηση στον ανθρώπινο πόνο και εργάστηκε υπεράνθρωπα για την άρση του.

Γεννήθηκε το 1877 και εκοιμήθη το 1961. Εφέτος συμπληρώθηκαν πενήντα έτη από την εκδημία του. Γεννήθηκε στην Κριμαία και ονομαζόταν Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο Γιασενέτσκι. Δεν πτοήθηκε διόλου να δώσει την ορθόδοξη μαρτυρία του σε μία εποχή, που μάλλον ήταν η χειρότερη της ιστορίας της χώρας του. Το τυραννικό και ολοκληρωτικό καθεστώς στάθηκε ιδιαίτερα εχθρικό στην Εκκλησία και τους πιστούς της. Ο Λουκάς είχε μεγαλώσει πνευματικά στη Λαύρα του Κιέβου. Το 1903 πήρε το πτυχίο της ιατρικής και παρακολούθησε οφθαλμολογία. Το 1904 στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο εργάζεται στην Άπω Ανατολή ως χειρουργός με επιτυχία. Εκεί νυμφεύεται και από τον γάμο του αποκτά τέσσερα παιδιά. Σύντομα γίνεται παντού γνωστός για τα ιατρικά του κατορθώματα. Το 1917 συλλαμβάνεται από το άθεο καθεστώς.

Η διάκριση, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Η διάκριση, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
Η διάκριση

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Από την εφημερίδα «Μακεδονία», 12/02/2012

Η διάκριση ξεχωρίζει το ορθό, επιλέγει το αγαθό, κρίνει το καλύτερο, αποφεύγει τα άκρα, βαδίζει τη μέση οδό. Ψάχνει για την καλύτερη απάντηση σε ένα ερώτημα που τίθεται, την πρέπουσα λύση. Η διάκριση είναι απαραίτητη για όλους, ιδιαίτερα όμως για τους διδάσκοντες, τους καθοδηγούντες και συμβουλεύοντες.

Δεν χρειάζεται ούτε υπερβολική αυστηρότητα ούτε μεγάλη επιείκεια. Άστοχες και αδιάκριτες παρεμβάσεις έκαναν ανθρώπους να πικραθούν και να απογοητευτούν για πάντα. Στα θέματα προσεγγίσεως των άλλων δεν ωφελούν πείσματα, ρηχότητες και προχειρότητες. Η διάκριση προέρχεται από γνώση, εμπειρία, πνευματική καλλιέργεια και ωριμότητα. Είναι αποτέλεσμα αυτοελέγχου, αυτοκριτικής, μελέτης και θείου φωτισμού. Η διάκριση παρηγορεί και αναπαύει ψυχές. Η αδιακρισία πληγώνει, κουράζει και ταλαιπωρεί. Έχουν ευθύνη οι καθοδηγοί. Μη δημιουργούν νέα προβλήματα με επιπόλαιες κατευθύνσεις.

Στις καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις χρ

Ορθόδοξη πίστη και ζωή, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Ορθόδοξη πίστη και ζωή, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
  

Ορθόδοξη πίστη και ζωή

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

από την εφημερίδα «Μακεδονία», 19/02/2012/

Η πίστη δεν είναι κάποια αόριστη και αφηρημένη θεωρία, μια ωραία ιδεολογία και μια συμφέρουσα θρησκευτική άποψη. Η ορθόδοξη πίστη είναι βίωμα, ήθος, τρόπος ζωής και υπάρξεως.

Πίστη σημαίνει η ζωή του Χριστού να γίνει ζωή μου. Θα καταθέσω τη σκέψη μου ως ένας απλός πιστός, ένας ταπεινός μοναχός, ένας ειλικρινής άνθρωπος.

Η σύνδεση με τον Χριστό μας οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός, προσφιλής και οικείος, για να χωρέσει στον νου και στην καρδιά μας. Ο άνθρωπος από άτομο γίνεται πρόσωπο αγαπώντας ανιδιοτελώς και θυσιαστικώς. Η ηθική ζωή συνίσταται στην ελεύθερη τήρηση των ευαγγελικών αρετών.

Στην αγαθοεργία και την παθοκτονία. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, έστω και αν παραστράτησε και αιχμαλωτίστηκε, διατηρεί τη μοναδικότητα και ιερότητα του «κατ’ εικόνα». Κάθε άνθρωπος με τη συνείδησή του έχει πνοή Θεού μέσα του και ως εκ τούτου είναι αξιότιμος αξιοσέβαστος και αξιοπρόσεκτος. Αξίζει τη συμπάθειά μας. Η τιμή και η αγάπη δεν θα πρέπει να ανήκει μόνο στους μεγάλους, τους κατέχοντες, τους νέους, τους ωραίους, τους ευφυείς και ηθικούς, αλλά και στους διανοητικώς και σωματικώς ανάπηρους, τους υπέργηρους, τους ανήμπορους και τους άσημους φτωχούς.

Η ελευθερία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Η ελευθερία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
  

Η ελευθερία

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

από την εφημερίδα «Μακεδονία», 18/03/2012/

Πολύς λόγος έχει γίνει και γίνεται για την ελευθερία του ανθρώπου. Πολλοί αγώνες και πολλές θυσίες. Εντούτοις, ο άνθρωπος παραμένει ανελεύθερος. Είναι τόσο ανελεύθερος όσο να μην κλείνει την τηλεόραση, που προσβάλλει τη νοημοσύνη του.

Η μόδα και η διαφήμιση τον κάνουν να κυκλοφορεί με κάτι που δεν του αρέσει. Ελευθερία είναι να κάνει κανείς τον εαυτό του ό,τι θέλει και όχι να τον κάνει ο εαυτός του ό,τι θέλει.

Κατά τη χριστιανική διαδικασία η ελευθερία είναι άνωθεν κι έρχεται κατόπιν μικρού, υπεύθυνου, τίμιου και επιμελούς προσωπικού αγώνος. Η ελευθερία έχει σχέση με το ορθόδοξο ήθος. Είναι ιδιαίτερης σημασίας το γεγονός ότι ο Θεός θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο. Στο ευαγγέλιο τονίζεται η ελευθερία με τη γνώση της αλήθειας. Ο Θεός δεν θέλει ανελεύθερους. Η ελευθερία δεν είναι αφηρημένη έννοια, φαντασία, ιδέα, αλλά πράξη, βίωμα, εμπειρία και τρόπος ζωής. Ελεύθερα λοιπόν ακολουθεί και πιστεύει στον Θεό. Ο Θεός δεν είναι δικτάτορας, δεν θέλει πιστούς άβουλους, φοβισμένους και τρομοκρατημένους. Ο νόμος του Θεού μπορεί να τηρείται μόνο ελεύθερα. Όταν ο άνθρωπος τηρεί ευχάριστα τις θείες εντολές, σχετίζεται, επηρεάζεται με την πηγή της ελευθερίας και της αλήθειας.

Ο χριστιανός σήμερα ζει μέσα στον κουραστικό κόσμο, αλλά δεν προσλαμβάνει το κοσμικό φρόνημα. Δεν είναι κοσμόφοβος αλλά θεοσεβούμενος. Με τον χρόνο αποκτά ένα νέο ήθος, που προέρχεται από την ελεύθερη υπακοή στον θεϊκό νόμο. Μέσα στην Εκκλησία οι πιστοί είναι άφοβοι, ελεήμονες, ίσοι, ταπεινοί, ειλικρινείς και χαριτωμένοι. Ο όσιος Μάρκος ο Ασκητής λέγει πως είναι ανάγκη εκούσια να ανεχθούμε την υποδούλωσή μας, αλλά μέσα μας να είμαστε ελεύθεροι, τηρούντες τις θείες εντολές, μέσα στις οποίες ανακαλύπτεται η αλήθεια. Ο δρόμος προς τη θεόσδοτη και θεοδώρητη ελευθερία διά μέσου της τηρήσεως των ευαγγελικών εντολών είναι μία καταπληκτική μυσταγωγία. Η εκούσια αυτή υποδούλωση δεν αλλοιώνει ή καταργεί το κάθε πρόσωπο, αλλά το φωτίζει και λαμπρύνει.

Ο γάμος, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Ο γάμος, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
  

Ο γάμος

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Για την ορθόδοξη εκκλησία ο γάμος είναι ένα από τα μυστήριά της. Εύχεται όπως οι νεόνυμφοι έχουν τέλεια αγάπη. Συντελείται η ένωση των δύο σε ένα. Να υπάρχει μεταξύ τους υπακοή, ανοχή και σύμπνοια.

Τοποθετείται η σχέση της γυναίκας με τον άνδρα σε νέα βάση. Η ισοτιμία μεταξύ των συζύγων είναι απαραίτητη. Η αγάπη θα πρέπει να είναι πάντοτε θυσιαστική. Όπως αγαπά ο Χριστός την εκκλησία έτσι να αγαπά ο σύζυγος τη σύζυγό του. Το ζεύγος θα πρέπει να δίνεται και να δένεται με τη μεγάλη αρετή της αγάπης. Πρώτιστα θα πρέπει να υπάρχει αφειδώλευτη αγάπη του άνδρα προς τη γυναίκα και σεβασμός και όχι δουλοπρέπεια της γυναίκας προς τον άνδρα. Η αγάπη οπωσδήποτε να είναι αμοιβαία.

Ο κύριος σκοπός του γάμου δεν είναι η παιδοποιία, αλλά η βοήθεια του ενός προς τον άλλο για την τελειοποίηση. Καλή και ευλογημένη η πολυτεκνία, αλλά θα πρέπει να συνυπάρχει με την καλλιτεκνία. Ο γάμος από νωρίς θεωρήθηκε ιερός θεσμός. Κατά τον απόστολο Παύλο είναι μυστήριο μέγα. Είναι λοιπόν θείος θεσμός ο γάμος, εντολή θεϊκή, πράξη που εκφράζει το θείο θέλημα. Η τεκνογονία είναι πηγή μεγάλης χαράς για τους γονείς. Ο ανθρώπινος πόνος παρατηρείται στοργικά από τον Θεό και τον μειώνει η αγάπη του για το πλάσμα του. Ο Χριστός στην Κανά της Γαλιλαίας θαυματουργεί, για να μην αφήσει μισή τη χαρά των καλεσμένων. Ο Χριστός διδάσκει ότι η πνευματικότητα διά της συζυγικής ομόνοιας ανθεί στον κόσμο και ενισχύει όλους. Ο αγιασμός του άνδρα και της γυναίκας γίνεται διά των ευχών της εκκλησίας. Η ιερολογία του γάμου δεν γίνεται προς επίδειξη αλλά προς θεία ενίσχυση.

Πίστη και απιστία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Πίστη και απιστία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
Πίστη και απιστία

του μοναχού

Μωυσή Αγιορείτη

από την εφημερίδα «Μακεδονία», 22/4/2012

Ο απόστολος Θωμάς δεν ήταν τελικά άπιστος. Ήθελε πειστήρια της πίστεώς του, τα οποία τελικά δεν τα έδωσε ο αναστημένος Χριστός. Η πίστη κατοικεί στις ωραίες καρδιές των ταπεινών και είναι αδιατάρακτη. Έλαβαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το μεγάλο θαύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι, ενώ υπάρχουν νοσηρά στοιχεία στους εκκλησιαστικούς ταγούς, διατηρείται ακμαία και αλώβητη. Δημιουργούν με τη στάση και τον τρόπο τους προβλήματα και προβληματισμούς σοβαρούς, που ενίοτε σκανδαλίζουν τον λαό. Υπάρχουν όμως και οι αγαθοί, που αναθερμαίνουν την πίστη τους μέσα από όλα αυτά, και μέσα από τη φθαρτότητα πηγάζει η αλήθεια και η αγάπη...

Μπορεί να υπάρχουν επαγγελματίες κληρικοί, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκετοί λειτουργοί του Υψίστου που τη ζωή τους χαρακτηρίζουν η καθαρότητα, η σεμνότητα, η ταπεινότητα και η πραότητα. Ο βίος τους συγκινεί και παρακινεί. Μπορεί κάποιοι να μην κατανοούν μέσα στην Εκκλησία αρκετά. Όμως συχνά η συνήθεια κάνει γνωστά αρκετά πράγματα. Δεν είναι σωστό να πετροβολάμε την Εκκλησία δίχως ποτέ να μην έχουμε εισέλθει εντός της. Η συμμετοχή στον εκκλησιασμό ευλογεί τον άνθρωπο. Όταν θελήσει να ενταχθεί βαθύτερα εντός της, θα αισθανθεί κατάνυξη, γλυκύτητα, παραμυθία και ενωμένη με όλους.

Το λιγότερο κακό, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Το λιγότερο κακό, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
Το λιγότερο κακό

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Από την εφημερίδα «Μακεδονία», 5/5/2012

Τις τελευταίες ημέρες από διάφορους πολιτικούς ακούστηκαν λέξεις λησμονημένες. Απορεί κανείς αν η επανεύρεσή τους είναι γνήσια ή χρησιμοποιούνται προς κατανάλωση και εκμετάλλευση. Μιλώ για λέξεις όπως πατρίδα, πατριωτισμός, Θεός, θρησκεία, οικογένεια, παράδοση και λοιπά σχετικά.

Επιτρέπεται να αποδυναμώνονται ιδέες και ιερά νοήματα; Η ελληνική παιδεία κατάντησε άγονη και στείρα γνώση. Ο Χριστός εξήλθε από τα σχολεία ως φανατικός, ακραίος και ανελεύθερος. Η γλώσσα μας κατακρεουργήθηκε βάναυσα. Μία φοβερή ψυχοπαθολογία βάλθηκε να θανατώσει την εγχώρια λαλιά. Ντρέπονται μερικοί που είναι Έλληνες;

Τύχη και ατυχία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

Τύχη και ατυχία, του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη,

• Γράφτηκε από τον  Zoiforos.GR 
Τύχη και ατυχία

του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Από την εφημερίδα «Μακεδονία», 13/05/2012

Υπάρχουν τυχεροί και άτυχοι άνθρωποι; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν άδικο; Τι είναι η τύχη; Για την ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει τύχη.

Δεν υπάρχει μοίρα, ειμαρμένη, κισμέτ, απόλυτος προορισμός του ανθρώπου. Σε όλη την αγιογραφική και αγιοπατερική διδασκαλία πουθενά δεν αναφέρεται η πίστη στην τύχη. Οι άνθρωποι τύχη θεωρούν και εκφράζουν ό,τι τους χαρίζει τον έκτακτο πλούτο, τη σωτηρία τους από διάφορους κινδύνους, το κέρδος της ανυψώσεώς τους σε υψηλή θέση. Είναι γεγονός πως δεν υπάρχει πουθενά και ποτέ κάποια δύναμη ανώτερη που να ονομάζεται τύχη. Ούτε μας βοηθά ποτέ το οποιοδήποτε γούρι, χαϊμαλί και μπλε χάντρα. Νομίζουμε πως οι άνθρωποι έχουν επιπόλαια παρασυρθεί από ερασιτέχνες θαυματοποιούς. Ό,τι φαίνεται στους ανθρώπους τυχαίο έχει σίγουρα κάποια βαθύτερη προέλευση. Δεν υπάρχει κανένα πεπρωμένο.

Ο Δημόκριτος λέει πως οι άνθρωποι έφτιαξαν το είδωλο της τύχης ως δικαιολογία για τη δική τους αβουλία. Ο σοφός Σόλων νωρίς είπε, μην εμπιστεύεσαι στην τύχη. Η τύχη δεν είναι να την εμπιστεύεσαι, λέει και ο Χίλων. Υπάρχουν βέβαια και αρχαίοι και νέοι συγγραφείς που πιστεύουν στην τύχη. Ο Αριστοτέλης την τύχη θεωρεί κυρία των περιστάσεων. Ο Σενέκας λέει πως η τύχη τρέμει τον γενναίο, αλλά τρομοκρατεί τον δειλό. Κατά τον Ουγκό η τύχη είναι το υποκοριστικό της προνοίας. Ο Αϊνστάιν έλεγε πως η τύχη είναι το άθροισμα πολλών και διαφόρων συμπτώσεων.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Φωτιστής των Σκλαβωμένων

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Φωτιστής των Σκλαβωμένων

• Γράφτηκε από  Απόστολος Παπαδημητρίου

Εκείνοι που επιχειρούν στις ημέρες μας την αναθεώρηση της ιστορίας, ιδιαίτερα των χρόνων της τουρκοκρατίας, διακατέχονται από την αντίληψη ότι

ο οθωμανικός ζυγός υπήρξε σχετικά ελαφρύς και ότι οι κατακτητές σεβάστηκαν τόσο την πίστη των σκλαβωμένων, όσο και το δικαίωμα τους για μάθηση. Και ασφαλώς δεν αναφέρομαι σε Τούρκους ή ανθέλληνες ιστορικούς, αλλά σε άλλους ελληνικής ιθαγένειας και μάλιστα κατέχοντες υψηλούς θώκους! Χωρίς να κρύβουν όλοι αυτοί το αντιεκκλησιαστικό τους μένος επιχειρούν την ελαχιστοποίηση της προσφοράς της Εκκλησίας στο Γένος και μεγαλοποιούν τις όποιες αστοχίες κληρικών της, προκειμένου να πλανήσουν τη νέα γενιά και να την οδηγήσουν μακριά από την Εκκλησία.

Για τους πρώιμους εξισλαμισμούς διαθέτουμε ελάχιστα στοιχεία από πηγές. Από αυτά συνάγεται ότι αλλού αυτοί έγιναν από ιδιοτέλεια των κατακτημένων και αλλού ήταν προϊόν θρησκευτικού φανατισμού των χοτζάδων. Με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνεται ότι οι εξισλάμισμοί οφείλονταν στην κάμψη του φρονήματος των υποδούλων, υπό τις δεινές συνθήκες κάτω από τις οποίες ο κατακτητής είχε επιβάλει  να ζουν. Στο πρώτο τέταρτο του 17ου αιώνα ο Ιταλός περιηγητής Montealbano έγραφε ότι υπήρχε φόβος μέσα σε δέκα χρόνια να γίνουν μουσουλμάνοι όλοι οι χριστιανοί της Αλβανίας. Και όπως μας πληροφορούν κάποιες πηγές οι εξισλαμιζόμενοι, σε πολλές περιπτώσεις, γίνονταν οι αγριότεροι διώκτες των συμφυλετών τους που παρέμεναν εδραίοι στην πατρογονική πίστη.

Αυτή ήταν η κατάσταση, όταν ο μοναχός Κοσμάς από το Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας έλαβε την απόφαση να εξέλθει από το Άγιον Όρος και να στηρίξει τους υποδούλους αδελφούς του. Ο Κοσμάς είχε μάθει κάποια γράμματα στην Αθωνιάδα, όχι βέβαια τόσα, ώστε να φθάσει τον δάσκαλό του Ευγένιο Βούλγαρι. Για τον δεύτερο οι οπαδοί του διαφωτισμού έχουν γράψει πραγματείες επί πραγματιών, καθώς έχει να μας δείξει σπουδές στην Εσπερία. Με τον πρώτο δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου ή περιορίζονται σε κάποια φτωχά λόγια αποκαλώντας τον πατροΚοσμά. Και όμως η Εκκλησία μας τον Κοσμά ανέδειξε άγιο. Και όταν γράφουμε για Εκκλησία εννοούμε κλήρος και λαός μαζί. Ενώ η επίσημη ανακήρυξή του σε άγιο έγινε από το Πατριαρχείο μόλις το 1961, σώζονταν ενθυμήσεις σε λειτουργικά βιβλία με χρονολογία προ του μαρτυρίου του (1779), στις οποίες ο Κοσμάς χαρακτηριζόταν άγιος. Και εκεί ψηλά στη Σαμαρίνα, κατά την αγιογράφηση του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1819), του γνωστού λόγω του πεύκου που θάλλει στη σκεπή του Ιερού, το εκκλησιαστικό συμβούλιο ανέθεσε σε εντόπιο αγιογράφο να ετοιμάσει και εικόνα του αγίου Κοσμά.

Αυγουστίνος Καντιώτης

Αυγουστίνος Καντιώτης

• Γράφτηκε από  Απόστολος Παπαδημητρίoy

Αυγουστίνος Καντιώτης Α΄ μέρος

Εκοιμήθη πρόσφατα ο υπέργηρος επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης πρώην μητροπολίτης Φλωρίνης. Τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον φάνηκε ότι υπήρξε πρόσωπο αντιλεγόμενο. Αγαπήθηκε και θαυμάστηκε, αν δεν λατρεύτηκε, από πολλούς και αντιπαθήθηκε, μισήθηκε και συκοφαντήθηκε από άλλους όχι μόνο εχθρικά κειμένους προς την Εκκλησία. Πάντως όλοι αποδέχθηκαν ότι υπήρξε ισχυρή προσωπικότητα. Αυτό βέβαια είναι ανεπαρκέστατο κριτήριο για την αξιολόγηση ενός προσώπου. Η Εκκλησία θέτει πολύ διαφορετικά κριτήρια από αυτά του κόσμου και με βάση αυτά θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τα γραφέντα τόσο των κατηγόρων όσο και των θαυμαστών του.

Ας ξεκινήσουμε από τους πρώτους. Ακόμη και μετά θάνατον επανέλαβαν τις κατηγορίες που κατά καιρούς είχαν εκσφενδονίσει εναντίον του κληρικού της Εκκλησίας Αυγουστίνου. Χωρίς αναφορά σε πηγές χωρίς επιφύλαξη για την ακρίβεια ή μη κάποιων ερπουσών φημών ανέφεραν δύο σημαντικότατες κατηγορίες εναντίον του, οι οποίες, με κριτήρια εκκλησιαστικά, οδηγούν στην χωρίς ενδοιασμούς καταδίκη του! Η πρώτη: Τα πολύ γνωστά στον λαό της Δυτικής Μακεδονίας συσσίτια υπέρ, κυρίως, πληγέντων εξ αιτίας της κατοχής και καταφυγόντων στην Κοζάνη χωρικών (1944) οργανώθηκαν ως αντιστάθμισμα στην επιρροή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έτσι γενικά γραφόμενο πιθανόν να οδηγήσει κάποιους στο συμπέρασμα ότι ίσως να έγιναν με τη στήριξη των κατακτητών! Είχαν προηγηθεί όμως τα εξής συμβάντα: Χριστούγεννα 1941, Ιωάννινα. Ο διάκονος Αυγουστίνος κηρύττει πατριωτικά στον μητροπολιτικό ναό παρουσία Ιταλών αξιωματούχων. Οι Ιταλοί ενοχλούνται, ο μητροπολίτης, για να τον προστατεύσει, του απαγορεύει το κήρυγμα, ο ίδιος αισθανόμενος ότι η παρουσία του στην πόλη δεν έχει νόημα, αφήνει τη μητέρα του εκεί και έρχεται στην Μακεδονία. Οι Ιταλοί σε έφοδο συλλαμβάνουν τη μητέρα του. Ο Αυγουστίνος στα γερμανοκρατούμενα Γιαννιτσά, όπου και χειροτονείται ιερομόναχος, πληροφορείται για το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσαν εναντίον του οι Ιταλοί. Μετακινείται στη Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Βέροια, Έδεσσα, Φλώρινα. Οι συνεχείς μετακινήσεις μαρτυρούν ότι παντού ήταν ανεπιθύμητος. Στη Φλώρινα ελέγχει τον επίσκοπο, ο οποίος είχε καταφύγει για την προσωπική του ασφάλεια στην Αθήνα. (Υπήρξαν αρκετοί που τήρησαν την ίδια τακτική, πλην εκτός Ιεραρχίας ετέθησαν μόνο οι δύο επίσκοποι οι καταφυγόντες στο βουνό με τον ΕΛΑΣ). Ο επίσκοπος το πληροφορείται και απολύει τον Αυγουστίνο.