" Η ταυτότητα των νεορθοδόξων (Θεόκλητου Διονυσιάτου Μοναχού)" ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

(Θεόκλητου Διονυσιάτου Μοναχού)

Ας σχολιάσουμε τώρα το φαινόμενο των νεορθοδόξων. Ερωτώμενος ο κ. Γιανναράς, κατά τη συνέντευξη με το περιοδικό ΕΝΑ, που δημοσιεύθηκε στο αριθ. 8 τεύχος, τί είναι νεορθοδοξία, αφού η Ορθοδοξία είναι μία, απάντησε:

—Γιατί ο χώρος κυρίως της Αριστεράς ήξερε ως ορθοδοξία κάτι στατικό, ολίγον παλαιολιθικό, συντηρητικό. Και όταν άκουσαν —με αφορμή κυρίως το διάλογο με τους μαρξιστές που είχε γίνει από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»— μια άλλη γλώσσα, μια άλλη θεώρηση αυτού του χώρου, ορισμένοι άνθρωποι της Αριστεράς, όπως ο Ζουράρης και ο Μοσκώφ, είπαν ότι αυτό είναι μια νέα ορθοδοξία». Και μας είπαν «νεορθόδοξους». Μόνο μ' αυτή την έννοια που σας είπα. Ότι για τους απέξω είναι κάτι νέο σε σχέση με ό,τι είχαν συνηθίσει να αποκαλούν ορθοδοξία.

Αυτή η απάντηση, σε συνδυασμό με όσα γράφει ο κ. Γιανναράς στα βιβλία του για έρωτες και διάφορα δογματικά θέματα, που νοθεύει, διαφωτίζει την νοοτροπία των νεορθοδόξων.

Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι νεορθόδοξοι, ποιά είναι η «άλλη γλώσσα» καί πού την έμαθαν; Είναι κάποιοι επώνυμοι θεολόγοι, οι γνωστοί είναι ελάχιστοι, οι κρυπτόμενοι περισσότεροι. Η «άλλη γλώσσα» δεν είναι παρά μια αυθαίρετη κατασκευή τρόπου ζωής, τον οποίο μορφώνουν με νοθευόμενα στοιχεία ορθοδοξίας, που εκβιάζουν να υπηρετήσουν τις αμαρτωλές προθέσεις τους. Και πού έμαθαν αυτή τη γλώσσα; Πού αλλού από τον σκοτεινό χώρο τής εμπάθειάς τους;

Πρώτα η Ορθοδοξία ήταν «κάτι στατικό, ολίγον παλαιολιθικό, συντηρητικό». Και ήλθαν οι διανοούμενοι αυτοί θεολόγοι, ύστερα από είκοσι αιώνων δογματική και πνευματική παράδοση, που θεμελίωσε και ενέπνευσε το άγιο Πνεύμα, να δώσουν κίνηση στη στάση, να ειπούν νέα αντί των παλαιών, να απαλλάξουν από τη συντήρηση και να δείξουν «μιά άλλη θεώρηση αυτού του χώρου», δηλαδή της Εκκλησίας. Πράγμα που σημαίνει, ότι τόσους αιώνες η Εκκλησία επλανάτο.

Θα έφθανε μόνη αυτή η διατύπωση για ν' αποκαλύψει ψυχική διαφθορά, έρεβος του νου, δαιμονική βούληση. Πρώτον, πώς μπορεί κάνεις πιστός να επιτρέψει στον εαυτό του να ασκήσει κριτική στην εν αγίω Πνεύματι εμπνευσθείσα διδασκαλία της Εκκλησίας, εάν δεν είναι φρενόληπτος; 

Κι' έπειτα πώς τις αλήθειες, που εφανέρωνεν ο Χριστός και επανέλαβαν και ανέπτυξαν οι θεόπνευστοι Απόστολοι, τις αλήθειες που ερμήνευσαν οι θεοφόροι Πατέρες, κατοχύρωσαν Οικουμενικές Σύνοδοι και παρέδωσαν στην Εκκλησία το «μέγα. μυστήριον της θεολογίας», πώς είναι δυνατόν κάθε Γιανναράς, γυμνός από πνευματικές εμπειρίες, με διεφθαρμένον από την οίηση και τη φιληδονία το νοερόν εργαστήριο, με κατατραυματισμένη την καρδιά από σαρκικούς και ακάθαρτους συναισθηματικούς έρωτες και με εμπαθέστατο το παθητικό της ψυχής, να τις χαρακτηρίζει ως «κάτι στατικό, ολίγον παλαιολιθικό, συντηρητικό» και να υποδεικνύει «μια άλλη θεώρηση του χώρου της Εκκλησίας», χωρίς να καταγγέλλεται ως αιρετικός και παράφρων; 

Αλλά και πώς η διοικούσα, ποιμαίνουσα και διδάσκουσα Εκκλησία, δεν κατενόησε τις νοσηρές και αντορθόδοξες διδαχές του και των νεορθοδόξων, για να τις επισημάνει, να τις καταδικάσει, για να διασώσει την αυθεντική διδασκαλία της; Το φαινόμενον είναι ανησυχητικό και μαρτυρεί συσχηματισμό και έλλειψη ευαισθησίας, με αποτέλεσμα να νοθεύεται η Ορθοδοξία και να κολάζονται άπειρες ψυχές.

--------------------------------------------------------

πηγή: ΘΕΌΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, "Περί θείου και ανθρωπίνου έρωτος - Β. Ο Νικολαϊτικός ερωτισμός των νεορθοδόξων", εκδ. Σπηλιώτη, 

Αναρτήθηκε από D στις 8:50 μ.μ.

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)    

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006) (Φωτογραφία: Αντώνιος-Αιμίλιος Ταχιάος, 1954)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)
και Γαβριήλ ιεροδιάκονος Διονυσιάτης (αριστερά) (Φωτογραφία: Αντώνιος-Αιμίλιος Ταχιάος, 1954)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006) (Φωτογραφία: Σπύρος Λουλακάκης, 1955)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006),
ηγούμενος Γαβριήλ Διονυσιάτης και Λεόντιος μοναχός Λογγοβαρδίτης (Φωτογραφία: Παναγιώτης Βοκοτόπουλος, 1956)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)    

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006),
ως Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους (1974-75) (Φωτογραφία: Χρήστος Ζέγκος)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006),
ως Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους (1979-80) (Φωτογραφία: Χρήστος Ζέγκος)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006),
ως Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους (1989-90) (Φωτογραφία: Παναγιώτης Βοκοτόπουλος, 1989)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006) (Φωτογραφία: Vitaly Kislov)

Αναρτήθηκε από Antonios στις 21:17

ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΘΕΟΚΛΗΥΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ

Ο ΓΙΑΝΝΑΡΙΚΟΣ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Posted by Φαίη στο Μαρτίου 20, 2018

 Λυκούργος Νάνης, ιατρόςΑΠΟ ΑΒΕΡΩΒ 

Ο ΓΙΑΝΝΑΡΙΚΟΣ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΣΧΕΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ». ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
Η ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή, αναπαραγωγή της αρχαίας αιρέσεως του νικολαιτισμού, δεν έτυχε, δυστυχώς, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, της συνοδικής καταδίκης της από της πλευράς της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και συνεχίζει, ανεξέλεγκτη, να διαχέεται και παγιώνεται εντός του εκκλησιαστικού σώματος, προς μεγίστη χαρά του αρχεκάκου όφεως, πατρός, πάτρωνος και εμπνευστού της εν λόγω φρικαλέας πλάνης και κακοδοξίας, που τέρπεται όταν ψυχές, υπέρ ων Χριστός απέθανε, απόλλυνται εξ αιτίας της και εξ αιτίας της αδιαφορίας των ποιμένων.
Και όμως! Τρεις ευθαρσείς μητροπολίτες, υπείκοντες στη φωνή της αρχιερατικής τους συνειδήσεως, μνήμονες των φρικτών αρχιερατικών τους όρκων κατά την ιερή στιγμή της χειροτονίας τους και κηδόμενοι θεοφιλώς της σωτηρίας του θεόθεν εμπεπιστευθέντος αυτοίς ποιμνίου, οι μακαριστοί Φλωρίνης Αυγουστίνος, Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανός και Σιδηροκάστρου Ιωάννης, έθεσαν το όλο ζήτημα σε δύο συνεχόμενες συνεδριάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τον Ιούνιο του 1989. Μέχρι και σε ψηφοφορία οδηγήθηκε η διεξαχθείσα συζήτηση με το ερώτημα της παραπομπής ή μη του όλου ζητήματος στην αρμόδια συνοδική επιτροπή. Και ποίο το αποτέλεσμα; Μόνο οι τρεις προαναφερθέντες επίσκοποι ψήφισαν υπέρ της παραπομπής. Όπως σαφώς καταφαίνεται από το ρεπορτάζ της αγωνιστικής εκκλησιαστικής εφημερίδος «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ», (φύλλο Ιουνίου 1989), πρωτοστάτης της εν εκκρεμότητι παραμονής του ζητήματος (ματαιώσεως της συζητήσεώς του και συνακολούθου λήψεως αποφάσεως κατ ουσίαν) υπήρξε ο τότε συνοδικός μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας και νυν, διά τας πολλάς και φρικτάς μας αμαρτίας, αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Β’., που «αλληθώρισε» στο άσχετο με τη γιανναρική νεονικολαιτική πανώλη ζήτημα των Ορθοδόξων ιεραποστολικών αδελφοτήτων.

Φρικαλέες και σκανδαλώδεις νεονικολαιτικές «διδασκαλίες»-κακοδοξίες έχει επίσης διατυπώσει ο γνωστός και μη εξαιρετέος π.Φιλοθεος Φάρος για τις οποίες η ποιμαίνουσα Εκκλησία ποιεί την νήσσαν και υπνώττει τον νήδυμον και ρέγχει εντονότερον του προφήτου Ιωνά εν τη κοιλία του κήτους, ενώ «ερωτοθεολογικά» φληναφήματα και ληρήματα εκπορεύονται από τη γραφίδα του επίσης γνωστού και μη εξαιρετέου καθηγητού της «θεολογικής» σχολής του ΑΠΘ Χ.Σταμούλη. Εσχάτως ενεφανίσθη και κάποιο «χριστιανικό» βιβλίο-έκτρωμα με τίτλο «χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις», των «προοδευτικών» εκδόσεων «ΕΝ ΠΛΩ» (για την απώλεια μάλλον…), σφόδρα επικίνδυνο για την πνευματικη ζωή των πιστών μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και κείμενο περί σοδομισμού (ομοφυλοφιλίας) του επίσης γνωστού και μη εξαιρετέου π.Βασιλείου Θερμού, στις οθνείες και στρεβλές θέσεις του οποίου έχει ασκηθεί εκ πολλών κατευθύνσεων καταλυτική και εξουθενωτική κριτική προς δόξαν Θεού και προς ψυχική ωφέλεια του ποιμνίου. Όσοι ποιμένες και καθ ύλην αρμόδιοι (θεολογικοί παράγοντες) εξακολουθούν να αδιαφορούν για την ψυχοβλαβή γιανναρική και γενικότερη νεονικολαιτική συφιλίδα ας αναλογισθούν και ας καθρεπτισθούν στην αφυπνιστική κατακλέίδα της επί συνόδω πρώτης αγορεύσεως του μακαριστού Φλωρίνης Αυγουστίνου και η οποία έχει ως εξής: «ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΘΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΟΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΛΥΣΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΕ ΕΠΙΚΑΛΥΜΜΑ ΤΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑΣ ΙΔΕΑΣ«.
ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΔΙΣ ΤΗΣ 23-6-1989. Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Το έτερον θέμα το οποίον θίγεται εις το δεύτερον έγγραφον του σεβ.Φλωρίνης είναι το θέμα των λεγομένων νεοορθοδόξων, των οποίων κορυφαίος εκπρόσωπος θεωρείται ο καθηγητής της Φιλοσοφίας εις την Πάντειον Σχολήν κ.Χρήστος Γιανναράς κ.ά.
Εναντίον της νέας ταύτης ιδεολογικής καταστάσεως, η οποία θεωρείται ότι εκτρέπεται εκ των παραδεδεγμένων αρχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχει γράψει δύο ενδιαφέροντα βιβλία ο λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης. Έναντι δε του σοβαρού τούτου ρεύματος, το οποίον, ως μη ώφελεν, ήρχισε δυστυχώς να παρουσιάζη πολλούς οπαδούς και θαυμαστάς, και αποτελεί σοβαρόν πνευματικόν και ψυχικόν κίνδυνον διά το χριστεπώνυμον πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο σεβ. μητροπολίτης Φλωρίνης εζήτησε δι εγγράφου του όπως λάβη θέσιν η Ιερά Σύνοδος και διατυπώση δημοσίως τας απόψεις της.
Επηκολούθησεν ευρεία συζήτησις επ αυτού, εις την οποίαν έλαβον μέρος αρκετοί συνοδικοί ιεράρχαι.
Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ δεν ήθελε κατ αρχήν να γίνη ούτε καν συζήτησις επ αυτού του θέματος λέγων «αφήστε ήσυχον τον Γιανναράν»!!!
Ομιλών επί του ιδίου θέματος ο μητροπολίτης Δρυινουπόλεως κ.Σεβαστιανός είπε ότι τούτο είναι λίαν σοβαρόν και ότι πολλά εκ των διαλαμβανομένων εις τα συγγράμματα του κ.Γιανναρά είναι αντορθόδοξα και ψυχοβλαβή.
Ο μητροπολίτης Θηβών κ.Ιερώνυμος είπεν ότι έχει διαβάσει ένα εκ των βιβλίων του κ.Γιανναρά, το ¨ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ ΙΔΕΩΝ», εις το οποίον δεν ευρίσκει μεμπτά πράγματα , και ότι τα πλείστα των διαλαμβανομένων εις αυτά είναι ορθά, και ιδίως τα αναφερόμενα εις τας χριστιανικάς οργανώσεις.

Re: Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού

Δημοσίευση από dionysisgr » Πέμ Νοέμ 06, 2014 11:24 pm

Οτι πιανει τα ακρα γινεται γραφικο στο τελος.
Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα, και ουτε ποναει κεφαλι κοψει κεφαλι.

Ηταν μια περιφημη και μακροχρονη κοντρα, που πηρε τραγικες διαστασεις χωρις να τις αξιζει, επι της ουσιας.

Καποτε συναντηθηκαν κιολας, αλλα δυστυχως δεν τα βρηκαν.
Προσφεραν παρα πολλα, στην θεολογια και την σκεψη, οποιος εχει τα βιβλια τους το ξερει.

Κατα βαση σε πολλα θεματα ειχαν δικιο και οι δυο. Και οι δυο με τα λαθη τους.

Φυσικα ποτε ο Γιανναρας δεν εννοουσε τον σαρκικο ερωτα ως πανακεια και δρομο γνωσεως του Θεου. Αυτο ειναι αστειο.
Ομως εκανε καποιες υπερβολες τις οποιες τις διορθωσε στην πορεια καθως ωριμαζε η σκεψη και η θεολογια του.
Επισης ο π.Θεοκλητος θεωρουσε οτι μπορει καθε ανθρωπος να ακολουθησει την νηπτικη οδο στο μετρο των αγιορειτων πραγμα ατοπο,
και να πολιτευεται ως μοναχος ενω δεν εχει δωσει καμμια τετοια υποσχεση στον Θεο.

Ο Θεοκλητος εξανεστη, γιατι εγραφε ο Γιανναρας πολυ προχωρημενα πραγματα, που η εποχη τοτε δεν σηκωνε,
και θα μπορουσε ευκολα καποιος να τα παρεξηγησει και να υπαρξει ζημια.

Ο Γιανναρας γιατι αφετερου ο Θεοκλητος απο υπερβολικο ζηλο, το παρατραβηξε, με τους χαρακτηρισμους, και τις προσωπικες επιθεσεις,
και παραλιγο να τον βγαλει τον ανθρωπο κατι μεταξυ.. Αρειου, και Καλιγουλα.. Οχι για Ονομα του Θεου! Δεν ειναι ετσι τα πραγματα.

Εναν Γιανναρα που μετα απο δεκαετιες τα γραπτα του διαμορφωσαν μια σοβαρη και συγχρονη πατερικη θεολογικη ταση μαζι με τον π.Ι.Ρωμανιδη, τον Νελλα, τον Νησιωτη, τον Περγαμου Ζηζιουλα, τον Ματσουκα, τον Σιασο, τον Μαντζαριδη, και αλλους, που μας εβγαλε οριστικα απο την προτεσταντικη-ιδρυματικη νοοτροπια του: "τραλαλα-τραλαλο παμε χαρωποι μπροστα με τον σταυρο, τραλαλα τραλαλα τι καλα τι καλα, ανεβαινουμε τον γολγοθα..." και μας γυρισε πισω στην Ορθοδοξη ριζα μας.

Οταν εγραφε για Αγιο Ιωαννη της Κλιμακος, το 67 ο Γιανναρας, στην Μεταφυσικη του Σωματος,
οι περισσοτεροι στην Ελλαδα κανανε θεολογια με λογο που εμοιαζε σαν κατι μεταξυ.. Ρωμαιοκαθολικου Καρδιναλιου
και Προτεσταντη φιλελευθερου παστορα-θεολογου της απομυθευσης, και δεν ξερω ποιας αλλης κατευθυνσης.

Αλλα και ποσα εργα σπανια και πατερικα προσφερε ο π.Θεοκλητος, που "αναγκασε" την Ακαδημια Αθηνων, σε μια εποχη που το Αγιο Ορος φαινοταν στους πολλους,
σαν ζωντανο μουσειο, χωρις ιδιαιτερο μελλον, να τον βραβευσει και εβγαλε τον Ορθοδοξο Μοναχισμο σε πρωτο πλανο, συντελωντας καθοριστικα μαζι με τον οσιοτατο π.Γεωργιο Καψανη, και π.Βασιλειο Γοντικακη, και π.Αιμιλιανο Βαφειδη, να αναγεννηθει ο Μοναχισμος με εκπληκτικα αποτελεσματα προς πεισμα των εχθρων του.

Μεγαλα αναστηματα και ο Γιανναρας και ο Θεοκλητος, στον τομεα και στην θεση οπου κληθηκαν να υπηρετησουν.

Αυτα για οποιον καταλαβαινει, και εχει μελετησει, και τους δυο και δεν μιλαει με ευκολα με κλισε,
και ορμωμενος εξ'αντιγραφης ξενων σκεψεων, νου και κριτικης, χωρις να εχει κοπιασει ο ιδιος.

Πιστευω ακραδαντα οτι εαν τα ειχαν βρει και ειχαν συνδυασει τις δυναμεις τους, καθως ηταν οξυτατα και σπανια πνευματα και οι δυο,
θα ειχαν γραψει μαζι το απολυτο βιβλιο θεολογικης και πνευματικης οικοδομης.

Αλλα οι ανθρωποι, παντα εχουν το μερικο και το πεπερασμενο, και η τελειοτητα ειναι κατι ξενο σε αυτην την ζωη.
Ο Κυριος θα τους συγχωρεσει και τους δυο, γιατι πιστευω οτι ειχαν καλη προθεση, και αυτο φυσικα, δεν Του διαφευγει.

Για οποιον θελει, θα μπορουσε να αναλυθει το θεμα παραπανω,
καθως εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον τοσο θεολογικα, οσο και εξ αποψεως στοχασμου.

"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."

Re: Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού

 

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ » Παρ Νοέμ 07, 2014 12:26 am

εξ αντιγραφής και πάλι, Διονύσιε και γιατί όχι, γιατί να μην δώσουμε credit εκεί που πρέπει, και εφόσων δεν είναι απαραίτητο to reinvent the wheel, μιας και άλλοι τα έχουν πει καλύτερα απ' ότι θα μπορούσαμε εμείς να τα διατυπώσουμε... ομιλώ για τον εαυτό μου

<< Εν έτει 1989 με πρωτοβουλία των τότε συνοδικών μητροπολιτών, μακαριστών πλέον, Φλωρίνης Αυγουστίνου, Σιδηροκάστρου Ιωάννη και Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανού, ετέθη εν συνόδω το θέμα των κακοδοξιών του τότε καθηγητή της Παντείου και "πρυτάνεως" της λεγόμενης "νεοορθοδοξίας" Χρήστου Γιανναρά. Μάλιστα ο μακαριστός Φλωρίνης στη ΣΠΙΘΑ, φύλλο 444 έτος 1986, τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα αναφορικά με την επικίνδυνη και ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή:
"Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα. Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως - ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού.
Εύγε σας! Και τώρα έρχεσθε να θρηνήσετε λέγοντες, ότι το τέλος της Ελλάδος ήγγικεν, υπενθυμίζων με την θρηνωδίαν σας τους φλυάρους εκείνους λογάδας του Βυζαντίου της παρακμής, οι οποίοι ουδέν πράττοντες ανέμενον μακαρίως την κατάρρευσιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας".

Ετέθη, λοιπόν, συνοδικώς το θέμα της καταδίκης των γιανναρικών κακοδοξιών αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε, υπαιτιότητι, κυρίως, του τότε μητροπολίτη Θηβών και νυν αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που πρότεινε που "αλληθώρισε" προς το θέμα των ιεραποστολικών αδελφοτήτων και το κέντρο βάρους της όλης υποθέσεως μετατοπίστηκε αλλού. Εν τω μεταξή η γιανναρική αίρεση συνεχίζει ανεμπόδιστα το διαβρωτικό της "έργο" προς δόξαν του...αρχεκάκου όφεως που τέρπεται όταν ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε απόλλυνται συνεπεία φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών!
Λ.Ν. >>

Δημοσίευση από vasilisalt » Παρ Νοέμ 07, 2014 2:25 am

Ευχαριστώ και τη Μαρία και το Διονύση.
Τη Μαρία γιατί εβαλε το θεμα και το Διονύση
γιατί εδωσε τη δική του διάσταση.
Ο Γιανναρας μου ειναι γενικώς συμπαθής.
Δεν κοβω φλέβες, γιατί μου πέφτει λιγο συντηρητικός
αλλα τον εκτιμώ. Περισσότερο τον ξέρω από τα
πολιτικά του άρθρα και σχεδόν καθόλου από τα
θεολογικά του.
Για την αίρεση, ούτε που κατάλαβα τι εχει γίνει...
Αυτά όμως που λέει για τη συμμετοχή του σε χριστιανικές
οργανωσεις γιατί ειναι κατακριτέα;
Δεν το κατανοώ.
Έτσι ένιωθε, έτσι έγραψε.
Δηλ το ότι έκλαιγε στην τουαλέτα από την πίεση ειναι κατ' ανάγκη δαιμονικό;
Στα περί έρωτος και αιρέσεων έχω την αισθηση πως ο Γιανναρας λέει πως
ο αγνός ερωτας δυο ανθρώπων προσομοιάζει τη σχεση μας με το Θεό ή κάτι τέτοιο τελος πάντων.
Δεν έγραψε όμως ευαγγέλιο.
Συγγραφέας ειναι, πνευματικός ανθρωπος, έγραψε αυτό που έγραψε.
Παντως νομίζω πως ειναι βαθιά ορθόδοξος και όχι δαίμονας τελικά.
Πιθανόν και με τα λάθη του φυσικα

Κορυφή

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ » Παρ Νοέμ 07, 2014 9:54 am

επιρρεάζει και άλλους, Βασίλη, εκεί τίθεται θέμα, και όταν οι άλλοι είναι ποιμένες που έχουν ποίμνιο, τότε τίθεται μεγάλο θέμα

η παρακάτω φράση είναι quote γνωστού πνευματικού πατρός << Δυστυχως υπάρχουν και πνευματικοί πατέρες που έχουν δηλητηριαστεί από τις απόψεις Γιανναρά και γίνονται... οδηγοί τυφλών!!! >>

+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.

Δημοσίευση από dionysisgr » Παρ Νοέμ 07, 2014 9:54 am

Προσωπικα δεν ειμαι επιδοξος "δικηγορος", ουτε του π.Θεοκλητου, (του οποιου εχω προσκυνησει και τον ταφο στην Διονυσιου),
ουτε και του Χ.Γιανναρα τον οποιο δεν εχω δει καν απο κοντα.

Διαθετω ολη την συγγραφικη δουλεια και των δυο.
Τα πραγματα δεν ειναι ετσι οπως τα παρουσιαζουν καποιοι, και μαλιστα δεκαετιες αφου εχει ληξει η υποθεση.

Και ουτε φυσικα εχουν αναγκη απο υπερασπιση αμφοτεροι.
Ο πρωτος ειναι στα χερια του Κυριου του, και ο δευτερος ακομα αγωνιζεται.

Επειδη νομιζω καλυψα επαρκως, πλην εισαγωγικα, το θεμα, και επισης επειδη δεν με αναπαυουν, -οσο ωριμαζω με τον καιρο-,
η ετσι νομιζω τουλαχιστον, οι κορωνες και τα υστερικα αναθεματα, ουτε ο ρολος του αυτοκλητου ιεροεξεταστη των αποψεων του καθενος,
θα καταθεσω την αποψη του μακαριστου πρυτανεως του ΑΠΘ της δογματικης κ.Ν.Ματσουκα που ελεγε επανειλλημενως και ευκρινως,
στα βιβλια του και δη στην 3τομη δογματικη που εγραψε η οποια ειναι μακραν η καλυτερη τα τελευταια 50 χρονια:

"Τιποτα δεν ειναι απολυτα εξαχρειωμενο, και τιποτα απολυτα εξιδανικευμενο, σε καθε περιπτωση διαλεγει ο καθενας και παιρνει".

Αλλα επαναλαμβανω και τονιζω, οτι χωρις αναλυτικη προσωπικη μελετη της σκεψεως και των δυο,
δεν μπορει κανεις να εκφρασει γνωμη που να ειναι σοβαρη τουλαχιστον, παρα μονο εαν θελει να παριστανει τον παπαγαλο καποιων.

Και το ερωτημα ειναι ποιον παπαγαλο θα κανει.
Αυτον που υποστηριζει, η που εξουδενωνει τον εναν, η και τους δυο κατα περιπτωση;
Αρα και μονο τον παπαγαλο να θελει να κανει καποιος, παλι εν τινι μετρω θελει μελετη..

Αυτα βεβαια ισχυουν εαν θελουμε να ειμαστε λιαν σοβαροι, και να μιλαμε σοβαρα,
και οχι σαν αγουρα 17χρονα, η σαν επιπολαιοι αμαθεις, στο οποιοδηποτε social (και καλα..),
για να δειξουμε τον ορθοδοξο οιστρο μας, η τον χωρις επιγνωση υπερβαλλοντα ζηλο μας,
για πραγματα που δεν οφειλουμε να τον καταθεσουμε.

Χρειαζεται καλος λογισμος, διακριση, μελετη και σκεψη,
ωστε να φωτισει και ο Θεος, να βγει ορθη γνωμη, για καθε θεμα,
γιατι ο Θεος την αναμπουμπουλα, την επιπολαιοτητα, και την υστερια,
αμφοτερα τα απεχθανεται, και απομακρυνει το Πνευμα Του.

Αυτη ειναι η αποψη μου, εαν εχει καποιος συγκεκριμενο θεμα, επ'αυτου,
και επι της περιφημης "κοντρας"μπορουμε να το συζητησουμε.

"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."

υντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."

Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης Άγιον Όρος Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, 21 Σεπτεμβρίου 2001

Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ » Πέμ Νοέμ 06, 2014 6:26 pm
δράττομαι της ευκαιρίας που είδα σήμερα σε προφιλ Αδερφού που μάλλον δεν γνωριζε το παρακάτω, και έβαζε ανάρτηση υπερ του κ. Γιανναρά για κάτι κοινωνικο-φιλοσοφικό... και μας αναρτώ σχετικό άρθρο απο τον Οσιολογιότατο μακαριστό γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, την ευχή του και τις πρεσβείες του ας έχουμε άπαντες.

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης Άγιον Όρος
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, 21 Σεπτεμβρίου 2001

...άριστα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στον κ. Γιανναρά, ο χαρακτηρισμός του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του αιρετικού Βαρλαάμ:
"Δύναμαι να βεβαιώσω, ότι ο αρχέκακος όφις δεν θα εύρισκε, δια την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία, άλλου ‘επιτηδείου τε και σοφού προς κακίαν οργάνου' από τον Βαρλαάμ...".
++++++++++++++++++++
Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού
του Οσιολογ. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Στα πλαίσια της οφειλομένης προσπαθείας να γνωσθεί ο κίνδυνος της εξαπλουμένης αιρέσεως,
αλλά και να εφελκύσω το ενδιαφέρον της διοικούσης και ποιμαινούσης Εκκλησίας, παρακάλεσα
σοφόν και άγιον Ερημίτην, να ειπή την γνώμην του. Καταθέτω την επιστολή του.
Αδελφέ π. Θεόκλητε,
χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.
Ανέγνωσα την επιστολήν σου και φιλαδέλφως σπεύδω να δηλώσω, ότι σύμφωνα
με τις απόψεις σου, που αποτελούν διδασκαλίαν της Εκκλησίας.
Δέχομαι, ότι υπάρχει πολύς δαιμονισμός μέσα στις θεωρίες των νεορθοδόξων και
διακρίνω σαφή δαιμονικά στοιχεία στη ζωή και την σκέψη του αναβιώσαντος την
αίρεση των νικολαϊτών αξιοθρηνήτου Χρήστου Γιανναρά.
Εγνώρισα στην Αθήνα του '60 και στους πανεπιστημιακούς κύκλους τον
αξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον και αργότερα έμαθα από το βιβλίον του "Καταφύγιο
ιδεών" την πορεία της σκέψεως και των συναισθημάτων του, που απολήγουν στις
άφρονες και αντιπατερικές θεωρίες του και στην αίρεση των νικολαϊτών, καθαρώς
πορνική.
Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το κατάντημα του δυστυχούς Γιανναρά, θα
πρέπει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ιδεών του μέσα από το αυτοβιογραφικό
και αυτοψυχογραφικόν αυτό βιβλίον του, όπως ο ίδιος περιγράφει την εσωτερικήν
ζωήν του.

Του Διονυσίου Πελέκη: Μνήμη Εὐγνωμοσύνης Του Διονυσίου Πελέκη, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω ΓΙΑ γέρων Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης,

Ένα τέταρτο προ της τρίτης πρωϊνής της Παρασκευής της 20ης Ιανουαρίου μας ενημέρωσαν τηλεφωνικώς ότι εκοιμήθη ο πολυσέβαστος γέρων Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, άγων ήδη το ενενηκοστό έτος της επιγείου ζωής του. Στο Άγιο Όρος εόρταζαν τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Η Μονή του Αγίου Διονυσίου επανηγύριζε, διότι είναι αφιερωμένη στον Τίμιο Πρόδρομο. Αυτή την ημέρα τον κάλεσε ο Κύριος κοντά του. Σημείον μέγα από ορθοδόξου Μοναστικής σκοπιάς. Εξήντα πέντε περίπου χρόνια πέρασαν από τότε που εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου και τον συμπαράλαβε εις τα ίδια ο τότε Καθηγούμενος μακαριστός Γαβριήλ, μεγάλη, επίσης, μορφή του Αγιορείτικου Μοναχισμού. Εξήντα πέντε χρόνια με αγάπη υπηρέτησε την Παναγία Μανούλα του και τον Τίμιο Πρόδρομο.

Στο άκουσμα της κοιμήσεώς του, περίεργο συναίσθημα μας κατέλαβε. Σιωπήσαμε, σκεφθήκαμε, προσευχηθήκαμε, δακρύσαμε υπό την κυριαρχία μιας περίεργης χαρμολύπης. Λύπης γιατί μας άφησε αλλά και χαρμονής δια τα οσιακά του τέλη, την βεβαιότητά μας ότι «η ψυχή του εν αγαθοίς αυλισθήσεται» κοντά στον γλυκύτατόν του Ιησού, και την Παναγία Μανούλα του, και την ελπίδα μας ότι, ως έχων παρρησίαν παρά Κυρίω, θα πρεσβεύη και υπέρ ημών των αμαρτωλών.

Ο πατήρ Θεόκλητος, γόνος οικογενείας Επαχτιτών ναυτικών, γεννήθηκε στην Ναύπακτο στις 16 Σεπτεμβρίου 1916, τελευταίο τέκνο πολυμελούς οικογενείας. Εισήλθε στο Άγιον Όρος το 1941, θεωρούσε δε τον εαυτό του «σκανδαλωδώς ευνοημένο» από την Παναγία, που τον «άρπαξε από τα μαλλιά, όπως έλεγε, και τον πέταξε στο περιβόλι Της». Εκεί, με την αδιάκοπη μελέτη των Πατέρων, την πολύμορφη άσκηση, τις νηστείες, τις αγρυπνίες, τις προσευχές, με τον θείο έρωτα στον Χριστό, με την λατρεία στην Θεοτόκο, με την αγάπη στους ανθρώπους, με την συμπόνια στους αμαρτωλούς, με την συναίσθηση της θείας καταγωγής του, όπως έλεγε, με τις συνεχείς πνευματικές μελέτες, με την καθαρή θεωρία του νου, με τα δάκρυα μετανοίας, με την μνήμη των ευεργεσιών του Θεού, απέκτησε πνευματική αίσθηση, καθαρίστηκε η ψυχή του, φωτίστηκε, αγιάστηκε και έγραψε όλα όσα έγραψε «προς δόξαν Θεού». Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως διδάσκαλο της Ορθοδοξίας, ως πύρινο απολογητή, που συνετέλεσε αποφασιστικά στον γνήσιο Ορθόδοξο ησυχαστικό κοινοβιακό Μοναχισμό. Κέντρο των λόγων του ήταν ο Χριστός και η Θεοτόκος.

Με το πρώτο βιβλίο του «Μεταξύ ουρανού και γης», που έκανε δεκάδες εκδόσεις και μεταφράσεις σε πλείστες γλώσσες, τελευταία και στην Κινεζική, επανέφερε, πρώτος αυτός, στην κοινωνία το ξεχασμένο Πατερικό Πνεύμα, κατέδειξε θαυμάσια τον ρόλο του Μοναχισμού, του οποίου τα νάματα αρδεύουν ζειδώρως την ζωήν της Εκκλησίας, και έκανε γνωστό σε όλους ότι οι προσευχές των μοναχών αλλάσσουν ενίοτε την πορεία των ανθρωπίνων. Το πρώτο αυτό βιβλίο ακολούθησαν πολλά άλλα περί Νοεράς Προσευχής, «Διάλογοι στον Άθω», για τον Γρηγόριο τον Παλαμά, Νικόδημο Αγιορείτη, Αθανάσιο Ιβηρίτη, περί του Μακρυγιάννη, Παπαδιαμάντη, πολλά άρθρα με την επωνυμία «Αθωνικά Άνθη» κλπ. Υπήρξε θερμός λάτρης και πολυτάλαντος υμνητής της Μανούλας των Μοναχών, της κυρίας Θεοτόκου, γράφοντας αρκετά βιβλία γι’ Αυτήν. Ήταν γνήσιος ορθόδοξος μοναχός, αφιλοχρήματος παντελώς, απλός και λιτός, ολιγαρκής «ψυχή κατώδυνος εν διαρκεί μνήμη θανάτου αδολεσχούσα».

Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα ούτε κληρικό ούτε λαϊκό. Καυτηρίαζε όμως κάθε κακοδοξίαν. Τον τελευταίο καιρό ο νους του ήταν συνεχώς στα «Μεγαλεία του Θεού».

Την γενέτειρά του την ενεθυμείτο πάντοτε και ενδιαφέρετο και προσηύχετο υπέρ αυτής,

Χριστός Ανέστη, αγαπημένε μας παππού.

Αιωνία η Μνήμη σου.

Σεπτόν Πατριαρχικόν Γράμμα τω Μοναχώ Θεοκλήτω Διονυσιάτη

ΑΠΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

1-8-2005

Τω Οσιολογιωτάτω Γεροντι Θεοκλήτω Μοναχώ Διονυσιάτη, τέκνω της ημών Μετριότητος εν Κυρίω αγαπητώ, χάριν και ειρήνην παρά Θεού.

Ο χριστόψυχος πρωταπόστολος Παύλος επικειμένης της οσονούπω μαρτυρικής εξόδου αυτού εκ της κοιλάδος του κλαυθμώνος ταύτης ηγάλλετο επί τη αναλύσει του σώματος και τη αναμενομένη λήψει του στεφάνου της ζωής εκ μέρους του Δικαίου Κριτού. Θελομεν να πιστεύωμεν, ότι και η υμετέρα χαρισματούχος και μίαν εξηκονταπενταετίαν ήδη συμπληρώσασα βίου αγιορειτικής ασκήσεως και πολυτιμοτάτης προσφοράς προς την πνευματικήν υμών πατρίδα, το Αγιώνυμον Όρος του Άθω, παρομοίως θα αισθάνεται προς τον Άγιον Κορυφαίον Απόστολον, ήδη ως πολύφορος ναυς αγκυροβολήσασα εν τω νοσοκομείω της περιπύστου Ιεράς Μονής του Οσίου Διονυσίου.

Και τούτο διότι εν ιδρώσιν ασκήσεως πολυχρονίου, εν χριστοειδεί υπακοή συνεχεί, εν διακονίαις ολοψύχοις της Ιεράς υμών Μετανοίας, εν συγγραφαίς θεοσόφοις και πολλά συμβαλούσαις πανθομολογουμένως εις την πνευματικήν αναγέννησιν του Αγιορειτικού πρωτίστως και του εν γένει Ορθοδόξου μοναχισμού έπειτα, εν αλλεπαλλήλοις και καρποφόροις Πρωτεπιστασίαις, εν στηρικτικοίς λόγοις του ευλαβούς λαού του Θεού, εν στεναγμοίς αλαλήτοις και προσευχαίς αδιαλείπτοις και ει τισιν άλλοις τω Θεώ μόνω εγνωσμένοις ευαγγελικοίς έργοις εδοξάσατε επ? εσχάτων το Περιβόλιον της Παναγίας, ης μανικός εραστής και θεηγόρος υμνηπόλος ανεδείχθητε, αλλά και εις εκ των κυριωτέρων συντελεστών της επανδρώσεως των Αγιορειτικών καθιδρυμάτων και της θαυμαστής ανθήσεως υπήρξατε.

Γνωρίζομεν, ότι το Γεροντικόν επισημαίνει «μη επαίνει κατά πρόσωπον μοναχόν». Πιστεύοντες όμως ότι τούτο λέγεται και ισχύει δια τούς εν τω καθαρτικώ εισέτι σταδίω ευρισκομένους αθλητάς του Χριστού, δεν οκνούμεν να καταστέψωμεν την υμετέραν Οσιολογιότητα δια της άκρας Πατριαρχικής ευαρεσκείας της ημετέρας Μετριότητος και να συγκαταριθμήσωμεν ταύτην μετά της άχρι τούδε χρυσής σειράς των μεγάλων μορφών του Αθωνιτικού Μοναχισμού, ομού και μετά του Οσίου και πολυταλάντου Γεροντος υμών αοιδίμου Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ, δι' ους δικαιούνται να εγκαυχώνται η Ιερά υμών Μετάνοια, ο Αγιώνυμος Άθως και η καθ' ημάς Μητηρ Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ην ποικιλοτρόπως εστηρίξατε και ενισχύσατε λόγοις και έργοις και τέκνα πιστά αυτής εφάνητε.

Θα ήτο δε παράλειψις να μη εκφράσωμεν ως Οικουμενικός Πατριάρχης την ευγνωμοσύνην του εν γένει Ορθοδόξου φιλομονάχου και φιλαγίου κοινού δια την πολυτιμοτάτην συγγραφήν των πνευματικών έργων υμών, άτινα συναποτελούσιν ολόκληρον βιβλιοθήκην, εν οις το πασίγνωστον βραβευθέν και επανειλημμένως εκδοθέν «Μεταξύ ουρανού και γης», το πολύτομον «Αθωνικά άνθη», οι εξαίρετοι και αριστοτεχνικοί «Αθωνικοί διάλογοι» και αι ανυπέρβλητοι και οξυδερκείς βιογραφίαι των Αγιορειτών Πατέρων και Διδασκάλων Γρηγορίου του Παλαμά και Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Ευχόμενοι, όθεν, διαπύρως, πολλήν την εν τη κλίνη της ασθενείας υπομονήν και την γλυκείαν παράκλησιν του Αγίου Πνεύματος δεόμεθα όπως ταις πρεσβείαις της Κυρίας Θεοτόκου και πάντων των Αγιορειτών Οσίων Πατέρων χαρίσηται υμίν ο Κυριος και χριστιανά τα τέλη της ζωής υμών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος, καταξιώση δε την υμετέραν Οσιολογιότητα του ποθητού Παραδείσου δι ον του κόσμου εξήλθετε και τον ελαφρόν σταυρόν της ασκήσεως επαξίως ήρατε δοξάσαντες το Μοναχικόν Σχήμα μετά πάντων των Αθωνιτών Οσίων.

Επί δε τούτοις, διατελούμεν από της μαρτυρικής Μητρός Εκκλησίας μετά θερμών πατρικών προσρήσεων και της εν Κυρίω ευχητικής αγάπης, η δε ουρανόδωρος χάρις και η πλουσία ευλογία του Κυρίου είησαν μεθ υμών πάντοτε.

βε Αυγούστου α

Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης

+ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Δύο Διονυσιάτες Μοναχοί του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Πολλές φορές αναπολώ με νοσταλγία τις πρώτες επισκέψεις που έκανα στο Άγιον Όρος, όταν ήμουν φοιτητής στην δεκαετία του ’60, συγκεκριμένα την πρώτη φορά το έτος 1966. Τότε με την συνοδεία του αειμνήστου Καθηγητού μου Παναγιώτη Χρήστου και άλλων επιστημονικών του συνεργατών εργαζόμασταν για πολλές εβδομάδες και μήνες στις βιβλιοθήκες των Μονών του Αγίου Όρους, καταγράφοντας τα χειρόγραφα και ανέκδοτα κείμενα του μεγάλου Αγιορείτη ησυχαστή αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ήταν η περίοδος που το Άγιον Όρος είχε εορτάσει την χιλιετία (1963) από την ίδρυση της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. Με μεγαλοπρέπεια εορτάσθηκε αυτό το γεγονός, το επισκέφθηκε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και άλλοι Πατριάρχες και έγινε μια πανηγυρική λειτουργία στον ιερό Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές.

Την εποχή εκείνη λίγοι προσκυνητές επισκέπτονταν το Άγιον Όρος και έτσι μας δινόταν η ευκαιρία να το προσεγγίσουμε προσωπικά με κατάνυξη, προσευχή, ηρεμία και πενυματική κατάσταση. Βέβαια, όπως γίνεται αντιληπτό, έζησα το Άγιον Όρος πριν την επάνδρωση των ιερών Μονών του από τις νέες αδελφότητες και γι’ αυτό στις ιερές Μονές ασκούνταν μοναχοί, που είχαν το ύφος και το ήθος του παλαιού αγιορείτου μοναχού, με την προσήλωσή τους στη παράδοση, την απλότητα και την αρχοντιά, την αυθεντικότητα στην έκφραση και την προσέγγιση, την αυστηρή άσκηση, την φιλόξενη διάθεση και την καθαρή αγάπη. Αργότερα οι νέες αφελφότητες εμποτίσθηκαν σε αυτήν την αγιορείτικη νοοτροπία και έτσι δεν χάθηκε αυτός ο παραδοσιακός τρόπος ζωής, τηρουμένων των αναλογιών, γιατί το Άγιον Όρος διαθέτει μια μεγάλη και δυνατή παράδοση, που δεν αλλοιώνεται, αλλά αφομοιώνει όλες τις άλλες παραδόσεις.

Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης - Ἕνας Ναυπάκτιος Ἁγιορείτης

Στις 20 Ιανουρίου με το νέο Ημερολόγιο, εορτή του Μ. Ευθυμίου, και 7 Ιανουαρίου με το παλαιό Ημερολόγιο, εορτή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, εκοιμήθη ο πολιός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός, ο οποίος καταγόταν από την Ναύπακτο. 

Πρόκειται για έναν πρόμαχο της αγιορείτικης μοναχικής εμπειρίας, έναν μοναχό ο οποίος αφ' ενός μεν εξέφραζε το ήθος του Αγιορείτικου Μοναχισμού, με τα κείμενά του που ευωδίαζαν αγιορείτικη εμπειρία, αφ' ετέρου δε βοήθησε σημαντικά σε μια κρίσιμη καμπή του Αγίου Όρους
για να επανδρωθή από νέες Αδελφότητες.

Πέραν του ότι ήταν γνωστός σε όλο το ορθόδοξο πλήρωμα για τα κείμενά του, συγχρόνως διετέλεσε πολλές φορές Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους και συνετέλεσε στην επίλυση πολλών προβλημάτων του.

Η Εφημερίδα μας θα αφιερώση μερικές σελίδες της σε αυτήν την μεγάλη σύγχρονη μοναχική μορφή, και για τους επιπρόσθετους δύο λόγους:

α) Συνδεόταν με τον Μητροπολίτη μας, όταν ακόμη ο Σεβασμιώτατος ήταν φοιτητής, και τον εκτιμούσε και εξέφραζε αυτήν του την εκτίμηση. Στον π. Θεόκλητο ανήκει ο λόγος προς τον Σεβασμιώτατο, τον οποίον ο τελευταίος είχε συμπεριλάβει στον χειροτονητήριο λόγο του: «Είχες την σκανδαλώδη εύνοια του Θεού».

β) Ο π. Θεόκλητος καταγόταν από την Ναύπακτο, την οποία αγαπούσε. Στην από 2-8-2003 επιστολή του έγραφε τα εξής για την Γενέτειρά του:

«Θεωρώ τον εαυτόν μου Επαχτίτην. Όχι μόνον γιατί εγεννήθηκα στην Ναύπακτον, αλλά και γιατί έζησα και η μνήμη μου διασώζει αναμνήσεις από τον μώλον, το διόροφο σπίτι μου, πλησίον στο Ωρολόγιον, από την Ψανή και την παραθάλασσα, που τσαλαβουτούσαμε μικρά παιδιά. Αλλά και από το Σχολείον της α' και β' Δημοτικού, έχω έντονες αναμνήσεις από τις φοβερές εκείνες δασκάλες και τούς δασκάλους, που μας τραβούσαν τ' αυτιά. Και αυτά όλα μέχρι της ηλικίας των 8-9 ετών, που στο λιμάνι είδα την μεταφορά του νεκρού του εναρέτου ιατρού Βαρδακουλά, που τον μετέφερεν εκ Πατρών η "Έλλη", οπότε έγινα μετανάστης στην Πατρα. Αλλά τα καλοκαίρια επισκεπτόμουν την γενέτειρά μου και μάλιστα σε ηλικία 11 ετών εισήγαγα το ποδόσφαιρο στα παιδιά της Ναυπάκτου, που μιλούσαν ρουμελιώτικα, του πλι, του σκλι, του σκνι, και τούς όρους του παιχνιδιού».

Έδινε, ακόμη, και μια πνευματική διάσταση αυτής της συγγένειας:

«Λοιπόν θεωρώντας τον εαυτόν μου Ναυπάκτιον, είναι επόμενον να συγκινούμαι προς ο,τι σχετίζεται με τον τόπον μου, να χαίρω όταν μαθαίνω ότι οι συντοπίτες μου ασκούν χριστιανικές αρετές και να λυπούμαι όταν αμαρτάνουν ποικίλως».

Ήταν, επίσης, θείος της κ. Χάϊδως Πελέκη, συζύγου του Νομικού Συμβούλου της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Διονυσίου Πελέκη.

Να έχουμε την ευχή του.–

Πηγή

Αναρτήθηκε από paraklisi στις 18.1.17

Προφητικὸ ἄρθρο τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες

Εἰκόνα: «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

Παραθέτουμε ἕνα προφητικὸ καὶ ἀρκετὰ ἐπίκαιρο ἄρθρο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο στὶς 23 Νοεμβρίου 2001 καὶ ποὺ ἀναφέρεται στὴν εἰσβολὴ τῶν λαθρομεταναστῶν στὴν Ἑλλάδα.
Τὸ ἄρθρο τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου εἶχε τίτλο: «Μελαγχολικαὶ ἐνοράσεις»
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς Διαθήκης». Τήν φράση αὐτή μοῦ θύμισαν κάποιες συζητήσεις, πού εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, πού καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν ἀπὸ προφητικὴ διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιὰ τὴν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων. Καὶ ποιὲς καταστάσεις εἶναι αὐτές; Ὅτι, τάχα, ἡ  Ἑλλάς, σταδιακῶς, δὲν θὰ συρρικνωθεῖ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ θὰ κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ  Ἰσλάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρισμὸν των, στὶς…
ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, πού τοὺς μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κορυφαίων πολιτικῶν θέσεων, πού τοὺς ἐπεσκέπτοντο στήν  Ἔρημο τοῦ  Ἀθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν.
Καὶ στὴν ἐρώτησή μου·  Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀντικατάσταση τῆς ἁγίας  Ἐκκλησίας Του, πού «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ  Ὀρθοδοξία τῆς  Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς ρωμηούς, πού δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα· πῶς θὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες;  Ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μὲ τὰ 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, πού ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ πού θὰ στερεώνονται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, πού θὰ τοὺς χορηγεῖ εὐχαρίστως τὸ Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνηση.

Οἱ δὲ Ἕλληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς… δεῖγμα. Μὴ ἀπορεῖς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μὲ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοὶ» θὰ μεταναστεύσουν σὲ χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, πού τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐνεργοῦσε στούς  Ἰσραηλίτες καὶ στοὺς χριστιανούς, πού δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ  Ἑλληνισμὸς τῆς  Ἀνατολῆς, τὸ Βυζάντιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτον συμφοράν;  Ἐπηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴ συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα· Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φανταζεσθε σεῖς, πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστής μοῦ ὑπενθύμισε τὴν περίπτωση τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη  Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέγει·  Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ πού εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, πού λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
Ἡ συζήτηση κράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρομαι συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι».
Κὶ  ἔμεινα μόνος…

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος:

«Ἐὰν ὁ Πάπας θέλη ἕνωσιν, νὰ ἀναγνωρίση καὶ ὁμολογήση ὅλας τὰς πλάνας, αἱρέσεις καὶ καινοτομίας τὰς ὁποίας ἔκαμον, ἀπ’ ἀρχῆς οἱ κατὰ καιροὺς Πάπαι, ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, νὰ μετανοήση, νὰ κλαύση πικρῶς, νὰ ταπεινωθῆ καὶ τότε εἶναι δεκτός. (http://www. impantokratoros. gr/C140A962. el. aspx)

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.

Δείτε και 

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ στις 2.2.15

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης

Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης:

«Καί πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι να παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς, κατά τήν ὀρθήν συμβουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου, «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξήστραπτεν ὁ τοιοῦτος ἁμαρτάνων ὤν αὐτοκατάκριτος...

Πρός τί λοιπόν ἡ τόση προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ’ ἡμῶν διαλόγων; πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας καί τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας και ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει;

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. Φύλλου 76, Ἰούνιος 1967)

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.

Δείτε και Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ στις 31.1.15

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης:

«Ἐκτός δέ τῶν... καινοτομιῶν, αἵτινες ἀπεδείχθησαν ὅτι ἦσαν ἀποκυήματα τοῦ παλαιοῦ πτερνιστοῦ, ἤδη προδίδεσθε ἄκοντες καί μή, καί κατά τοῦτο ἐπιτρέψατέ μοι νά Σᾶς εἴπω, οἱ προστυχώτεροι τῶν ψευδοδιδασκάλων, ἀποπειρώμενοι δελεάζειν τους ἁπλοϊκωτέρους διά ποικίλων ὑπούλων ὑποσχέσεων, τά πάντα θεμιτά ἡγούμενοι καί ἐπιτρέποντες πρός ἕνωσιν, ἐάν καί μόνον ἀναγνωρισθῇ ὁ τῆς Ῥώμης Πάπας ὡς ὑπέρτατος καί ἀλάθητος. Ἄρχων καί κυρίαρχος τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας καί μόνος ἐπί τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ καί πηγή πάσης χάριτος!!!» (Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, Ἐξ ἐρήμου διατυπώσεις, Τόμος Ε΄, ἐκδ. Μοναστικῆς ἀδελφότητος Δανιηλαίων 1985, σελ. 85-86).

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.

Αναρτήθηκε από ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ στις 26.1.15

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης

Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ λεγόμεναι Ἀνατολικαί ἤ Δυτικαί ἀποτελοῦν αἱρετικά ἀθροίσματα μικρά ἤ μεγάλα, σώματα νοσοῦντα ποικίλως καί ἄλλα ἐντελῶς νεκρά... Κατόπιν ὅλων αὐτῶν εἶναι πολύ περίεργον, πῶς ἐλπίζεται μία προσέγγισις τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ παπισμοῦ, ὅταν ἡ πτῶσις του θεωρεῖται ἡ Τρίτη εἰς τήν ἱστορίαν, μετά την πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων καί κατόπιν τοῦ Ἰούδα, ὡς λέγει ὁ Πόποβιτς; Ἤ πῶς δύναται νά γίνῃ διάλογος μέ τον προτεσταντισμόν, ὅταν ἡ πτῶσις του εἶναι τόσον μεγάλη, ὥστε πολλοί ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων του νά ἔχουν ἐν πολλοῖς ὑπερβάλλει εἰς ἀρειανισμόν καί αὐτόν τόν Ἄρειον;» (Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. Φύλλου 97, 10 Φεβρουαρίου 1969).

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.