Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης – Τι έλεγε για τη Μετάνοια, την σημερινή κατάσταση, τις αιρέσεις, τον Όσιο Παϊσιο… (2ο Μέρος)

*Δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Γέροντα Θεόκλητου του Διονυσιάτη – Υπό Μοναχού Δαμασκηνού).
-Ποιά ἡ βαθύτερη ἔννοια τῆς μετανοίας, Γέροντα;
-Κατ᾿ ἀρχήν μετάνοια εἶναι ὅρος πνευματικῆς ζωῆς. Ἀκόμη καί σέ ὕψη ἀρετῶν ν᾿ ἀνέβης, ἔχεις ἀνάγκη μετανοίας. Τά δάκρυα τῆς μετανοίας εἶναι τά τελευταῖα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί τά πιό τελευταῖο εἶναι τό μαρτύριο, τό ὁποῖον δέν μολύνεται μέ ἄλλες ἁμαρτίες καί ἠθικούς ρύπους. Λοιπόν, μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁπ
οῖος ἔχει τό χάρισμα τῶν δακρύων. Μᾶς βοηθοῦν διότι εἶναι καθαρτικά. Καθαίρουν καί λαμπρύνουν τήν ψυχή. Βοηθοῦν στήν προσευχή.
Οἱ Πατέρες ἔχουν κάνει μία διάκρισι στόν ψυχοδιανοητικό κόσμο καί λέγουν: Διακρίνουν τόν νοῦν εἰς διάνοιαν, φαντασίαν, αἴσθησιν καί δόξαν (δοξασία, γνώμη). Μία ἀπ᾿ αὐτές τίς δυνάμεις ἔχει πολλήν ἰσχύν, διότι ἄγει καί φέρει τόν ἄνθρωπο σέ διάφορες καταστάσεις. Κι αὐτή εἶναι ἡ αἴσθησις. Βλέπετε ἀνθρώπους, πού εἶναι ἐνώπιον τοῦ θανάτου ἤ ἄλλων μεγάλων γεργονότων, φαίνεται ἐξωτερικῶς ὅτι συμμετέχουν, ἀλλά ἐσωτερικῶς πόρρω ἀπέχουν. Διότι, ἐάν ἡ αἴσθησις αὐτή δέν πνευματοποιηθῆ, σέ ὁδηγεῖ ἐκεῖ πού εἶναι. Ἡ αἴσθησις αὐτή δημιουργεῖται καί διαμορφώνεται μέ τήν συνήθεια….
-Τί κάνουμε, Γέροντα, ὅταν δεχώμεθα λογισμούς εἰς βάρος τοῦ Γεροντός μας;
-Τρέχουμε νά τούς ἐξομολογηθοῦμε. Μπορεῖ μερικοί λογισμοί μας νά στέκουν, διότι καί ὁ Γέροντάς μας εἶναι ἄνθρωπος καί μπορεῖ σέ κάτι νά σφάλλη. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι θέμα δικό μας, τοῦ ὑποτακτικοῦ. Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ σωτηρία μας.
-Πρέπει νά φοβούμεθα τόν Θάνατο, Γέροντα;
-Βεβαίως, ἀλλά αὐτός ὁ φόβος εἶναι ποικίλης ποιότητος. Στήν ἀρχή τόν φοβᾶσαι, διότι ἀκόμη ἔχεις ἐνοχές μέσα σου καί δέν ἔχεις καθαρισθῆ. Μετά ὅμως ἔχεις χαρά, σύμφωνα μέ τό ρητό ἀπό τίς Παροιμίες: «Θάνατος δικαίοις ἄνεσις». Καί ἄλλοῦ λέγει:»Μνήσθητι τῶν ἐσχάτων καί οὐ μή ἁμάρτῃ».
-Τί ἔχετε νά μᾶς πῆτε, Γέροντα, γιά τόν σημερινό κόσμο;

-Τί ἔχω νά εἰπῶ; Ὅτι «οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται». Ἔχομε μίαν ἐκτεταμένη ἁμαρτωλότητα. Σόδομα καί Γόμορρα ἔχει γίνει σήμερα ὁ κόσμος. Μεγάλο κακό μᾶς περιμένει. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπαναστατήσει καί λέγει ὅτι «δέν ὑπάρχει Θεός». Καί ὅσοι δέχονται τόν Θεό ἐπιφανειακά δηλαδή «γιανναρικά» εἶναι ἔξω ἀπό τήν  ἀληθινή ἀγάπη καί πίστι στόν Θεό. Δέν μποροῦμε πρῶτα νά ἐρωτευθοῦμε τόν ἄνθρωπο καί μετά τόν Θεό, ἀλλά πρῶτα τόν Θεό καί μετά τόν ἄνθρωπο, σύμφωνα μέ τόν νόμο Του. Ἄχ, δόξα σοι, Χριστέ μου… δόξα σοι, Χριστέ μου….
-Τί γνώμη ἔχετε, Γέροντα, γιά τίς σημερινές μοναστικές Ἀδελφότητες στόν κόσμο;
-Ἐξαρτᾶται. Τί παράδοσι ἔχουν. Τί Γέροντες καί διδασκάλους ἔχουν. Τί ποιότητες εἶναι; Δηλαδή τί κόσμο παθῶν ἔφεραν ἀπό τόν κόσμο. Διότι ὑπάρχουν περιπτώσεις Ἀδελφῶν, πού εἶχαν στόν κόσμο βεβαρυμένο παρελθόν κι αὐτό εἶναι τό κακόν. Ὅσοι ἔχουν ἁμαρτωλό παρελθόν, αὐτό τούς βαρύνει ἕως ὅτου ἐξαλείψουν ἀπό τήν μνήμη τους ὅλες τίς ἔνοχες καί ἐμπαθεῖς παραστάσεις γιά νά ἠμπορέσουν κατόπιν νά ζήσουν τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέ ἐρωτική φορά στήν καρδιά τους. Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας. Κυρίως οἱ σαρκικές ἁμαρτίες δύσκολα ἐξαλείφονται.
Κατά βάθος, πάτερ, ἐάν κανείς ἐξετάση τόν Χριστιανισμόν, μέσα στά πλαίσια τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τῆς παγκοσμίου Χριστιανικῆς κοινωνίας, θά ἰδῆ τό πλεῖστον ἐντός εἰσαγωγικῶν «Χριστιανῶν» νά εἶναι σέ μορφήν γάμου. Ὁ γάμος ὅμως εἶναι ἀπό τόν Θεόν. Καί κατά βάθος γίνεται ὁ γάμος γιά νά καλυφθῆ ἡ ἐμπάθειά μας. Αὐτή εἶναι νόθος κατάστασις. Πολλή πορνεία…Ὅταν συνηθίση κανείς ἀπό τήν παιδική του ἡλικία στήν πορνεία, δέν μπορεῖ ν᾿ ἀπαλλαγῆ. Ὁμιλῶ καί γιά τά δύο φῦλα. Ὁπότε κάνουμε γάμον γιά νά παρατείνουμε ὑπό τήν  κάλυψιν τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου τίς πορνικές μας ἐπιθυμίες καί διαθέσεις. Καί ἡ Ἑλλάς, τό λέγει ὁ κόσμος ἔχει καταντήσει ἕνα ἀπέραντο πορνεῖο, ὅπου εἶναι τάχα προστατευόμενοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν γάμο.
-Πῶς βλέπετε τήν ἐκκλησιαστική κατάστασι σήμερα στήν Ἐλλάδα;           
-Τί νά εἰπῶ; Εἶναι μέσα στά πλαίσια τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μέ τόν μοντερνισμό, μέ τήν ἐλευθερία, μέ τήν ἐκκοσμίκευσι. Μή ξεχνᾶμε ἄλλωστε τόν κανόνα τόν ὁποῖον μᾶς παρέθεσε ὁ Χριστός, κατά τόν ὁποῖον: «Πολλοί οἱ κλητοί ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί» (Ματθ.20,16). Πάντα ὀλίγοι εἶναι οἱ ἐκλεκτοί Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι, Κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί.
-Εἴχατε γνωρίσει ἄλλους μοναχούς ἐναρέτους τῆς Μονῆς σας;
-Ἄκουσε, πάτερ. «Υπάρχει μία τάσις στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων νά ὡραιοποιοῦν τό παρελθόν. Ὄχι, πάτερ μου, δέν εἶναι ἀπολύτως ἔτσι. Μπορῶ νά σοῦ εἰπῶ ὅτι περάσαμε καί κακές περιόδους. Μετά τήν καταστροφή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰσέρευσαν πολλοί στό Ἅγιον Ὄρος, κατά τό πλεῖστον ἀγράμματοι. Πολλή ἀγραμματωσύνη. Καί στό Μοναστήρι σας ὁ Ἡγούμενος Ἀθανάσιος ἦτο ἀγράμματος, ἀλλά εἶχε ἕνα ἦθος, μία πραότητα καί ἁγιωσύνη ἐπάνω του. Ἦτο πιστός, εἶχε μία σύνεσι. Τόν εἶχα καί ἐγώ Πνευματικό μου στά πρῶτα χρόνια. Ἀπέφευγε τίς ἐξτρεμιστικές λύσεις μέ ζηλωτές κλπ. Ἦτο ἄνθρωπος τῆς ἀκριβείας, διότι παραιτήθηκε ὅταν συνέπεσε ἡ γιορτή τῶν Ἁγίω Ἀποστόλων, ἡμέρα Τετάρτη. Ὅμως οἱ διακονητές μέ τήν ἐντολή τοῦ μεγάλου Οἰκονόμου Γέροντος Βαρλαάμ ἔβαλαν κατά παράβασιν τοῦ τυπικοῦ καί τυρί. Λυπήθηκε ὁ Ἡγούμενος καί παρέδωσε τήν ράβδο. Δηλαδή παραιτήθηκε. Πάντως ἡ ἀγραμματωσύνη εἶναι κακός σύμβουλος γιά τόν μοναχό.
Ἐγώ εἶμαι χαρούμενος καί εὐχαριστημένος ἀπό τήν σημειρνή κατάστασι στό Ἅγιον Ὄρος. Πρῶτον ἀπεκατεστάθη ἡ τάξις μέ τήν μετατροπή τῶν ἰδιορρύθμων Μονῶν σέ Κοινόβια, κατά τήν ἀρχαία τάξι τῆς Ἐκκλησίας μας καί δεύτερον τά τελευταῖα χρόνια ἔγινε μία θαυμαστή ἐπάνδρωσις μέ ὠργανωμένες Ἀδελφότητες, στίς ὁποῖες ἦλθαν καί νέοι μοναχοί καί σήμερα βλέπουμε μία θαυμαστή κατάστασι στό Ἅγιον Ὄρος.
-Μερικοί λέγουν ὅτι ἡ ἐκκοσμίκευσις ἐχάλασε τό Ἅγιον Ὄρος. Ἐσεῖς τί λέτε περί αὐτοῦ, Γέροντα;
-Ὄχι, δέν εἶναι ἔτσι. Τό Ἅγιον Ὄρος κάνει χρῆσι κάποιων μέσων γιά τήν εὐκολώτερη καί ταχύτερη ἐξυπηρέτησι τῶν μοναχῶν του καί τῶν λοιπῶν ἐργαζομένων καί προσκυνητῶν. Νά, παλαιότερα ἐπηγαίναμε στίς Καρυές μέσα στόν χειμῶνα μέ τά πόδια ἤ μέ τά μουλάρια γιά μία ὑπόθεσί μας. Σήμερα ἔχουμε τά αὐτοκίνητα καί φθάνουμε πιό γρήγορα καί μέ λιγώτερες ταλαιπωρίες.
-Πῶς βλέπετε, Γέροντα, τό ἔργο τῆς ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς πού γίνεται σήμερα σέ ἄλλες Χῶρες καί μάλιστα ἀπό μερικούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες;
-Πάτερ μου, αὐτό γίνεται μέσα στά πλαίσια τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ἡ Μονή σας ἔχει, δίνει καί ἀφοῦ σᾶς δίνει ὁ Θεός τό μεταδίδετε καί ἐσεῖς στούς ἄλλους. Σπουδαῖο πράγμα ἡ ἱεραποστολή πρός τούς ἄλλους λαούς. Ἀλλά προσοχή.
-Τί νά προσέξουμε περισσότερο;
-Τούς ἰδίους τούς ἱεραποστόλους. Καλή ἡ προσευχή ὑπέρ τῶν ἄλλων ἀλλοθρήσκων λαῶν, ἀλλά χρειάζεται καί ἡ κατ᾿ αἴσθησιν ἐπαφή.
-Νά μᾶς πῆτε κάτι γιά τήν ὑπερηφάνεια, Γέροντα;
-Ναί. Κάποιος ἐπῆγε στόν Γέροντα καί τοῦ εἶπε: «Γέροντα, ἔχω λογισμούς ὑπερηφανείας.
-Ἄα, ναί παιδί μου. Ἐσύ ἐποίησες τόν οὐρανόν καί τήν γῆν; Ἐσύ ἐδημιούργησες τόν ἥλιον καί τούς ἀστέρας; Ἐσύ εἶσαι ὁ δημιουργός τῶν ἀνθρώπων; Παιδί μου, γιατί καυχᾶσαι; Τί εἶσαι; Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες;  εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών; (Α΄Κορ.4,7). Ὅ,τι ἔχεις εἶναι ἀπό τόν Θεόν. Ἕνας συνετός ἔτσι σκέπτεται. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὁρίζει τήν ταπείνωσι ὡς τήν ἀληθινή γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας.
-Ἔχουμε, Γέροντα, ἐλπίδα γιά τήν σωτηρία μας;
-Βέβαια. Ἀφοῦ τελῶνες καί πόρνες, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Χριστός, προτρέχουν καί μπαίνουν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν κι ἐμεῖς οἱ μοναχοί θά μείνουμε, ἄν εἰλικρινά μετανοήσουμε, ἔξω τοῦ ἱεροῦ Νυμφῶνος; Ὅποιος μετανοεῖ, μετέχει τῆς σωτηρίας.
-Πῶς ἠμποροῦμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τίς ἀπάτες τοῦ δαίμονος;
-Μέ τήν γνῶσι τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων. Τί λέγουν δηλαδή γιά τό θέμα αὐτό. Διαβάζουμε καί φωτιζόμεθα καί μαθαίνουμε τίς παγίδες καί μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καί κάνουμε ἀγῶνα.
-Πῶς ἠμποροῦμε νά ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, Γέροντα;
-Πρῶτον νά κάνουμε τούς ἑαυτούς μας ὄντως ὀρθοδόξους. Δηλαδή νά ζοῦμε μέ τό ὀρθόδοξο φρόνημα καί ἦθος. Ξέρουμε τί ζητᾶμε καί ν᾿ ἀποβάλλουμε κάθε σαπρόν λόγον, πού θέλουν νά μᾶς διδάσκουν οἱ αἱρετικοί. Ἐμεῖς θά τούς λέμε: «Κάνετε λάθος ἡ ἀλήθεια εἶναι αὐτή…
Πρέπει νά πιστεύουμε ἀκραδάντως ὅτι ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Μερικοί Κληρικοί μας, δυστυχῶς δίδουν τά Μυστήρια στούς αἱρετικούς καί πιστεύουν ὅτι εἴμεθα τό ἴδιο μέ τίς ἄλλες «ἐκκλησίες». Ὅμως τό πρόβλημά τους εἶναι ὅτι δέν ἔχουν βίον σωστόν καί νοθεύουν καί τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.
Τό σκάφος τῆς Ὀρθοδοξίας μας πλέει διά μέσου πειρασμῶν καί κυμάτων. Πειρασμοί δέν παύουν νά ὑπάρχουν. Μετά τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξε καί ἡ θύρα τῆς κολάσεως, ἡ ὁποία δέχεται πολλές ψυχές πού δέν πιστεύουν ἤ προδίδουν τόν Χριστό μέ τά παράνομα ἔργα τους, χωρίς νά μετανοοῦν.
Πέστε μας κάτι, Γέροντα, γιά τόν μεγάλο ἀσκητή τῶν ἡμερῶν μας, τόν π. Παΐσιο.
-Ναί αὐτός ἦτο ἕνας κλασσικός ἀσκητής. Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή καί μυαλωμένος ἄνθρωπος. Ἀπέφευγε τίς ἀκρότητες. Ὀλιγογράμματος μέν, ἀλλά πολύ φωτισμένος.
-Πῶς μπορεῖ νά ὑπάρχη στό ζεῦγος πάντοτε εἰρηνική συμβίωσις;
-Νά ξέρουν ὅτι ἀπό τήν ὥρα τῆς συνάψεως τοῦ γάμου δέν ἔχουν δικαίωμα ἑκατέρωθεν νά σκέπτωνται αὐθαίρετα καί ἐλεύθερα ὅπως θέλουν αὐτοί. Εἶναι θεμελιῶδες λάθος νά λέγη ὁ σύζυγος στήν σύζυγο καί τανάπαλιν, ὅτι τό  τάδε θέμα τῆς οἰκογενείας μας θά λυθῆ ὅπως σοῦ εἶπα ἐγώ. Ὄχι. Θά λέγη: » Ἐγώ ἔτσι νομίζω, τί προτείνεις ἐσύ; Νά συνέχωνται καί οἱ δυό τους ἀπό τήν θεμελιώδη ἀρχή τῆς ταπεινώσεως. Μεγάλη εἶναι ἡ ἀρετή  τοῦ ἀμφιβάλλειν γιά τήν ὀρθότητα τῶν λογισμῶν μας, πλήν αὐτῶν ὅσων ἀναφαίρονται στόν Θεόν. Σέ θέματα κρίσεως καί ἐπιλογῆς νά εἴμεθα συγκρατημένοι. Νά λέμε: «Ἄν δέν κάνω λάθος.
Ἕνας πού θά κάνη γάμο, δέν θά πρέπει νά σκέπτεται σάν ἀνύπαντρος. Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία ἡ αὐθαίρετη σκέψις καί ἡ ἀπολυτοποίησις τῶν λογισμῶν καί τῶν κρίσεων. Καί πρέπει νά τό προσέχουμε αὐτό πάντοτε καί στήν καθημερινή μας ζωή. Σιγά σιγά στήν πορεία τῆς πνευματικῆς ζωῆς πρέπει νά προσέξη ὁ Χριστιανός τό εὐόλισθον τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου.
Λοιπόν, καί μέσα στήν οἰκογένεια σάν μέσο πολεμικό, μέσο ἀπωθήσεως τῶν ἐχθρῶν καί οἰκειώσεως τοῦ Θεοῦ νά χρησιμοποιοῦμε τήν προσευχήν. Ὅσο ἔρωτα ἔχει ἡ ψυχή γιά τόν Θεό, τόσο καλλίτερα γι᾿ αὐτήν, διότι θά γεύεται καθημερινά αὐτόν τόν ἔρωτα καί θά εἶναι πολύ εὐτυχισμένη πνευματικά.
Προσοχή οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται σέ γάμο καί ἐπιδίδονται στίς ἡδονές, οἱ ὁποῖες ἀλλοιώνουν τήν ψυχή.
-Πῶς νά προσευχώμεθα; Νά ζητᾶμε ὀνομαστικά ὅ,τι θέλουμε ἤ νά λέμε μόνο τήν εὐχή;
-Κοίταξε. Ἡ σύντομη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ εἶναι σοφή, διότι ζητᾶμε τό ἔλεος, τό ὁποῖον θά ἐκδηλωθῆ ἀνάλογα μέ τήν ἀνάγκη πού ἔχουμε. Λέμε: «Χριστέ μου, ἐλέησέ με. Ἐσύ ξέρεις ἀπό τί ἔχω ἀνάγκη καί κατά τό ἔλεός Σου, δός μου.
-Δηλαδή, δέν πρέπει νά ζητᾶμε στήν προσευχή οὔτε ἀξιώματα, οὔτε δωρεές, οὔτε θεῖον φῶς οὔτε ἄλλες ὑλικές ἀπολαύσεις.
-Ὄχι, ὁ Θεός δίνει ὅ,τι νομίζει Ἐκεῖνος σάν ἀπαραίτητο γιά τήν σωτηρία μας. Τό ζητούμενον ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ μετά ταπεινώσεως καί συντριβῆς ὑποταγή μας στό θεῖον θέλημά Του γιά τήν σωτηρία μας.
-Πῶς πρέπει νά γίνη σωστά ἡ χειραγώγησιςε τῶν παιδιῶν γιά νά μή φύγουν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν μεγαλώσουν;
-Νά παρακαλοῦμε τόν Θεόν, ὅπως εἶπε καί ὁ Ἴδιος νά στείλη δασκάλους, διότι πολύς εἶναι ὁ θερισμός καί οἱ ἐργάτες ὀλίγοι. Δέν ἔχουμε ἐργάτες, πάτερ. Νά παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς καταρτίση ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅσο ἐκκοσμικεύεται ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό δύσκολη τοῦ φαίνεται ἡ ζωή τοῦ Εὐαγγελίου καί δυσνόητα τά νοήματά του.
-Πῶς ἠμποροῦμε νά ἔχουμε μέσα μας πάντοτε τόν φόβο τοῦ Θεοῦ;
-Εἶναι δύο εἰδῶν φόβοι. Εἶναι ὁ φόβος τῆς κολάσεως, ὅπως λέγει καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅτι ὁ «φόβος κόλασιν ἔχει», καί δεύτερος φόβος εἶναι τό συναίσθημα τῆς ὑπεροχῆς, τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ. Μᾶς συνέχει φόβος καί τρόμος βλέποντες καί σκεπτόμενοι τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ ἐνώπιόν μας. Λοιπόν, ἄς μήν ἔχωμεν φόβον ἀπό ἔνοχον συνείδησιν. Νά τό ξεπεράσωμεν αὐτό, ἀφοῦ ἀποκαταστήσουμε τίς σχέσεις μας μέ τόν Θεόν διά τῆς μετανοίας καί μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθαι. «Ψάλλετε ἐν φόβῳ καί ἀγαλλιᾶσθε ἐν τρόμῳ».
Μέ ἐνοχλεῖ ἡ συνείδησίς μου, Ὁσιολογιώτατε Γέροντα Θεόκλητε, διότι ἔκαμα κατάχρησι τῆς καλωσύνης σας. Ὁμολογῶ ὅτι σᾶς ἐκούρασα ὑπερβολικά. Ἀλλά αὐτή ἡ συνομιλία μας δέν θά γίνεται κάθε ἡμέρα. Ζητῶ συγγνώμη γιά τήν ἀδιακρισία μου καί τίς πολλές καί ἐπίμονες ἐρωτήσεις μου. Σᾶς εὐχαριστῶ θερμῶς γιά τίς σοφές συμβουλές σας, οἱ ὁποῖες εὔχεσθε νά γίνουν κανών ζωῆς γιά πολλούς ἀπό ἐμᾶς τούς μοναχούς καί τούς ἐν τῶ κόσμῳ εὐλαβεῖς  Χριστιανούς μας.
Ζητῶ τίς ἅγιες εὐχές καί προσευχές σας.
Νά πᾶτε στήν εὐχή τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, παιδιά μου.
Τά τελευταῖα χρόνια ὁ «σοφολογιώτατος» Γέρων Θεόκλητος, ὅπως πολλοί τόν ἀποκαλοῦσαν, ἐπέστρεψε ἀπό τό Κάθισμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στήν ἱερά Μονή του προκειμένου νά γηροκομηθῆ στό νοσοκομεῖο καί νά ἑτοιμασθῆ γιά τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, διότι ἤδη πλησίασε τά 90 χρόνια του.
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ 
*Η συνέντευξη έγινε υπό του Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου.