Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί η
αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη
θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον
παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ό πιστεύων εις εμέ έχει
ζωήν αιώνιον»(Ίωάν. 6,47).
Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία• και
γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον
Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του
γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ο παράδοξος δίδυμος
αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με
όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπο. Φοβερό λοιπόν και
τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός
του.
Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου
και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το
φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ό ζυγός μου
χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί»(Ματθ. 11,30).
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου